بررسی بازی Call of Duty: Warzone

بازی Call of Duty: Warzone بازی ای است که میتواند در بین رقبا جایی مخصوص داشته باشد.

اولین پیروزی من در بازی Call of Duty: Warzone پر بود از حاشیه، چیزی که در هیچ بازی Battle Royale دیگری حس نکرده بودم. اینجا درست همان موقعی که انتظار ندارید میبازید، انگار که وسط رقابت دو 100 متر ناگهان دیواری میان راه سبز شود و با صورت به آن خورده باشید و این دقیقا همان چیزی بود که برای من در بررسی بازی Call of Duty: Warzone اتفاق افتاد.

بعد از اینکه همان اول، چند مبارزه را در نقشه ی TV Station برنده شدیم، در یک شبیخون همگی شکست خوردیم و به اردوگاه کار اجباری فرستاده شدیم. با کمال تعجب، همگی مبارزه ی خود در اردوگاه را بردیم و به مبارزه برگشتیم. از آنجا هم با مخفی کاری و احتیاط کم کم پول جمع کردیم تا سلاح مورد علاقه ی خودمان را بخریم. با همان تفنگ M4A1 مورد علاقه ام که حالا با کلی لوازم تقویت شده بود، رقابت را با 9 کشته تمام کردم، در حالی که کشته های کل تیم 20 نفر بود.

با وجود تمام چیزهایی که بازی Call of Duty: Warzone از رقبا کپی کرده، آنقدر جزئیات ریز و زیبا به آنها اضافه میکند که به سرعت تبدیل به بازی مورد علاقه ی من در این سبک شده.

یکی از دلایلش هم این است که بازی Call of Duty: Warzone برداشتی راحتتر از سیستم بدست آوردن آیتم دارد. یکی از دلایلی که باعث زده شدن من از بازی های Battle Royale میشود این است که باید 20 دقیقه با سلاح و مهمات و ملحقات اسلحه ام ور بروم تا بلاخره به سطحی استاندارد از آمادگی برای مبارزه برسم. ولی Warzone اینطور رفتار نمیکند. در واقع در بازی Call of Duty: Warzone هیچ کوله یا حتی صفحه ی بخش نگهداری وسایل وجود ندارد!

آماده شدن در بازی Call of Duty: Warzone

آماده مبارزه شدن در بازی Call of Duty: Warzone چیزی بیشتر از پیدا کردن یک اسلحه که دوست داشته باشید و چند تکه زره نیست، و از آنجاست که اوضاع بهم میریزد. اسلحه ها با ملحقیات از پیش اضافه شده بدستتان میرسند. اسلحه های معمولی تر، هیچ ملحقیاتی ندارند، در حالی که اسلحه های نایاب تر معمولاً هدف لیزری و ملحقات پیشرفته دارند. این سادگی باعث میشود زمان خیره ماندنم به زمین و خاله بازی با دستگیره و دوربین و تفنگم کمتر باشد!

در حقیقت در مدت انجام بررسی بازی Call of Duty: Warzone متوجه شدم که تمرکز روی آیتم ها به شدت کمتر شده، وهمین باعث شد طرز فکرم نسبت به این بازی با رقبایش به کل فرق کند. در واقع شما میتوانید در چند دقیقه به نهایت آیتم های مورد نیازتان دست پیدا کنید که در نوع خود بی نظیر است.

این تمرکز کمتر روی سلاح به من اجازه میدهد روی مبارزات بازی Call of Duty: Warzone تمرکز کنم، جایی که بازی Call of Duty: Warzone به خوبی میدرخشد. من قبل از این زیاد بازی های 64 نفره ی زمین جنگ را تجربه نکرده بودم، برای همین دیدن اینکه سبک ویژه ی بازی های CoD روی اینگونه پلتفرمها چطور جواب میدهد برایم خیلی جذاب بود. از فاصله ی نزدیک، گلوله ها آنقدر با سرعت به سمتتان پرواز میکنند که میتوانید از دور فشار برخوردشان را حس کنید. اگر چند ده متری فاصله بگیرید، باید انحراف گلوله را هم حساب کنید. برای سری ای که روی پلتفرمی بر پایه ی سرعت خیلی کم برای کشتن یا کشته شدن ساخته شده، بازی Call of Duty: Warzone با موفقیت کامل فاصله ی خود با بقیه ی بازی های CoD و سری بازی های Battlefield را حفظ میکند.

مبارزات بازی Call of Duty: Warzone بیشتر شبیه بازی Apex Legends هستند، با اینحال آن سبک کشندگیِ بازی های CoD را ترجیح میدهم. در بازی Apex Legends بعضی زره ها میتوانند کل خشاب یک تفنگ را تحمل کنند، که این باعث یک طرفه شدن بازی میشود. ولی اینجا اینطور نیست.

بازی Call of Duty: Warzone به شکلی مهندسی شده، ساده سازی شده. همه از همان میزان خونِ قابل برگشت بازی های CoD بهره میبرند، به علاوه ی زره ها که نهایتاً میتوانند یک خط خون به شما اضافه کنند. هیچ زره خیلی خاصی وجود ندارد، پس زمان برای کشتن یا کشته شدن همیشه ثابت است. بیشتر مواقع یک یا دوبار شلیک به سر تمام چیزیست که برای کشتن دشمن نیاز دارید. با حذف زره های فوق تخیلی، بازی Warzone به خوبی خود را از Apex تمیز داده. شما سریعتر کشته میشوید، ولی سریعتر هم خونتان پر میشود.

مرگ های سریع بازی Call of Duty: Warzone را میتوان با وجود زمان کم لازم برای برگرداندن هم تیمی ها به مبارزه فراموش کرد. نه تنها میتوانید برای هم تیمی ها قابلیت زنده شدن دوباره بخرید که بعد از کشته شدن خودتان هم، اگر در مبارزه ی 1 به 1 در اردوگاه کار اجباری پیروز شوید، به بازی برمیگردید. ایده ی اردوگاه کار اجباری ــ شاید نزدیکترین چیز به برزخ در یک بازی کامپیوتری رقابتی ــ اول چندان جالب نبود، ولی اگر دقیق شویم، این ایده، سطحی در حد بقیه ی بازی های CoD دارد که پس از مرگ سریعاً به بازی برگردانده میشوید.

جالب است که در طول بررسی بازی Call of Duty: Warzone متوجه شدم که مبارزات درون اردوگاه بازی از همان قوانین مبارزات عالی بازی Modern Warfare پیروی میکنند. من که واقعاً از احساس موفقیت های بعد از پیروزی در مبارزه ای یک به یک برای برگشتن به زمین اصلی لذت بردم. اردوگاه باعث میشود من از کشته شدن در بازی احساس خستگی نکنم، و مهمتر اینکه، مرا تشویق میکند بیشتر خطر کنم. این بازگشت های سریع باعث میشود در آخر بازی تعداد زیادی بازیکن زنده مانده باشند. که خودش باعث بوجود آمدن دقایقی نفس گیر میشود، ولی اینکه بعد از نجات پیدا کردن از یکی از آخرین حلقه ها بازهم به رتبه 18ام برسید کمی مأیوس کننده است.

منطقه ی جنگ

صد البته که میزان خوب بودن یک بازی Battle Royale را نقشه اش تعیین میکند. اولین و تنها نقشه، که در بررسی بازی Call of Duty: Warzone هم در دسترس بود، Verdansk است. یک دره ی بزرگ، پر از مناطق شهری و صنعتی که به راحتی 150 بازیکن را در خود جا میدهد. اول فکر میکنید چنین جایی خوراک تک تیر اندازهای چسبیده به زمین باشد که فقط در انتظار شکار مینشینند، ولی این نقشه آنقدر شلوغ است که اکثر مبارزات به شلیک های از نزدیک خلاصه میشوند. بجای اینکه الکی الکی از آن سمت نقشه کشته شوم، اکثر مبارزاتم مثل بقیه ی بازی های Call of Duty بود، که واقعاً دوست داشتم.

بخاطر اینکه سیر بدست آمدن آیتم در بازی Call of Duty: Warzone خطی است، تقریباً هر نقطه ی نقشه میتواند نقطه شروع مناسبی باشد. بله، میتوانید مستقیماً سراغ مغازه ی Atlas بروید و سر جعبه های اسلحه اش بجنگید، ولی همانقدر موفق خواهید بود که اگر به زمین های زراعی سمت شرق نقشه رفته بودید. این دقیقاً خلاف بازی Apex است که در آن، بازی به تیم هایی که همان اول به پر خطر ترین مناطق میرفتند آیتم های بهتری میداد. من که از گشت و گذاری که بازی Call of Duty: Warzone با برداشتن فشار آیتم یابی ایجاد کرده لذت میبرم.

حرکات سریع و سبک هدف گیری های خاص بازی های Call of Duty: Modern Warfare با نقشه ی شهری پر از دیوار و پنجره ی بازی Call of Duty: Warzone به خوبی جور در میاید. حرکات ورزشی بازی CoD بیشتر به چشم میاید، گرچه به اندازه ی بازی Apex آکروباتی نیست. دویدن ها و لیز خوردن ها آنقدر روان هستند که فکر میکنید چند متر در هوا معلق هستید. حتی سقوط آزادتان در همان ابتدای بازی سرگرم کننده تر است. از آنجا که همه از همان ابتدا با یک تفنگ کمری شروع میکنند، میتوانید با بریدن چترتان وسط هوا و شلیک به دیگران، مانور های خنده داری بدهید.

سبک Battle Royale تقویت شده

در ژانری که پیشروی به شانستان در بدست آوردن آیتم ها بستگی دارد، بازی Call of Duty: Warzone با باهوشی تمام سیستم اقتصادی درون بازی را معرفی میکند. سریعترین راه برای بدست آوردن پول و خریدن تجهیزات مورد علاقه تان، تکمیل کردن مأموریت هاست، که فعالیت های جانبی ای در سطح تیم هستند و در صورت تکمیل مقدار زیادی پول به همراه دارند. 3 نوع دارند که میتواند به سادگیِ تصرف یک شیء باشد. مجبور نیستید قبولشان کنید یا انجامشان دهید ولی آنقدر جذاب هستند که ارزشش را داشته باشند.به علاوه این مأموریت ها باعث میشوند بازیکنان بجای اینکه در یک ساختمان مثل یک لاکپشت پناه بگیرند، مجبور به حرکت برای انجام کاری باشند.

البته بررسی بازی Call of Duty: Warzone نشان داد که این عنوان خیلی چیزها را از روی رقبا کپی کرده و بدترین آنها هم Killstreak ها هستند. با مقدار کمی پول، یک بازیکن میتواند این Killstreak ها را بخرد که در عوض باعث شانس برد 100% او میشوند. در این میان UAV بدترین است. وسیله ای که مدام مکان دقیق دشمن را تا بلوک بعدی روی نقشه نشان میدهد. تنها راه مقابله با آن هم استقاده از قابلیت شبح است. درست مانند بازی های معمولی CoD، روبرو شدن با دو راهیِ استفاده از این قابلیت به جای استفاده از قابلیت های سرگرم کننده تر، جالب نیست. ولی اگر میخواهید مکانتان دائماً به همه ی دنیا نشان داده نشود چه راه دیگری دارید؟

همچنین نباید Cluster Strike و Precision Airstrike را از یاد برد. هرکدام از اینها میتوانند یک تیم حریف را به کلی نابود کنند. مطمئنم که برای ویدئوهای YouTube جالب هستند، و ایده ی مجبور کردن دشمن به خروج از پناهگاهش را هم دوست دارم. ولی هرچی نقشه کوچکتر میشود این قابلیت ها هم خنده دار تر میشوند.

وقتی وضعیت طوری شده که در نقشه فقط 5 تیم مانده و کسی هم جایی برای پناه گرفتن ندارد، همه شروع به استفاده از حملات هوایی در گوشه های نقشه میکنند تا شاید شانس با آنها یار باشد و امتیاز بگیرند، و متأسفانه امتیاز هم میگیرند. قدرت خیلی زیاد این Killstreak ها اصلا برای بازی جالب نیست، همانطور که در هیچ بازی CoD ای از سال 2007 به بعد جالب نبوده. چیزی که خیلی جذاب تر است، قابلیت ارتقای درون مسابقات است، چیزی که از سری بازی های استاندارد CoD کپی شده. وسایل با قدرت کمتر که نیاز به تفکر پر سرعت و دقیقتر دارند تا تأثیر گذار باشند. مثل یک دستگاه جلوگیری از نارنجک، یک روبات دیدبانی کنترل از راه دور، یا جعبه مهمات.

به نظر میرسد حالت اصلی بسته ی بازی Call of Duty: Warzone همان حالت Battle Royale باشد. ولی مد دیگری هم هست که به کل ژانر متفاوتی دارد. حالت غارت یا Plunder، حالتی است که در همان نقشه انجام میشود، ولی حلقه ای در کار نیست، خبری از اردوگاه کار اجباری نیست، و هرچقدر بخواهید میتوانید بعد از کشته شدن به بازی برگردید. تنها هدف شما هم کشتن بازیکنان دیگر و تکمیل مأموریت ها برای بدست آوردن پول بیشتر است.

این حالت بازی Call of Duty: Warzone به شکل واضحی ساده تر از حالت Battle Royale است. با اینکه قصد اصلی خلق آن این است که بتوانید پول بدست آورید، میتوانید همه اینها را کنار گذاشته و در آن به تمرین تیراندازی بپردازید، اسلحه خودتان را ارتقا دهید، یا خودتان را با رانندگی سرگرم کنید. برای ریلکس کردن بعد از یک مسابقه ی سخت Battle Royale مناسب است.

چیزهای زیادی در بازی Call of Duty: Warzone وجود دارد که خیلی خوب هستند، مثل ساده سازی سیستم آیتم ها و یا از بین بردن سیستم کوله پشتی. این بازی میخواهد کسی پیروز شود که مهارت بیشتری دارد، نه فقط کسی که محض سرگرمی و ساخت کلیپ دست به تفنگ شده باشد، یا کسی که یک دیوار زره به خود بسته!

کمپانی Infinity Ward به شدت بازی Modern Warfare را تغییر داده، برای همین امیدوارم که بازی Call of Duty: Warzone به رشد خود ادامه دهد و شاید روزی به بازی ای مستقل تبدیل شود، و در نهایت بیشتر به آن توجه شود، که اگر قرار باشد با بازی هایی مثل Apex رقابت کند به این توجه نیاز دارد.

شما می توانید در صورت تمایل از فروشگاه آرسان گیم، سی دی کی بازی Call of Duty: Warzone را خریداری کنید. یادآور می‌شود که این بازی در ریجن های مختلف برای پلتفرم Battle.net در فروشگاه آرسان گیم موجود است.