بررسی بازی For Honor

وقتی یک بازی شما را درگیر خودش می‌کند اتفاق خیلی واضحی می‌افتد که شاید اولش خودتان هم متوجهش نشوید، آنهم این است که برای بلند کردنتان از پای آن بازی باید به زور و نیروی فیزیکی متوسل شد. بازی For Honor چنین بازی ای است، این عنوان همان ایده ی آشنای همیشگی که “چه کسی در یک مبارزه برنده خواهد شد؟” را پیش می‌گیرد، و آن را تبدیل به تجربه ای می‌کند که به خوبی ساخته شده، از نظر تکنیکی پایدار و خیلی هم سرگرم کننده است. در ادامه با بررسی بازی For Honor توسط آرسان گیم همراهمان باشید.

جنگ برای زنده ماندن

در دنیایی فیودال و آخرالزمانی، شوالیه های Iron Legion، وایکینگ های Warborn و سامورایی های Dawn Empire قرن هاست که بر سر تکه زمین و منابعی که باقی مانده با هم می‌جنگند. شما باید اینکه برای چه جناحی می‌خواهید بجنگید را انتخاب کرده و بعد به نبردی به اسم Faction War خواهید رفت. با اینکه ممکن است انتخاب سختی باشد ولی تمام کاراکترها از همان ابتدا قابل انتخاب هستند، و این موضوع از انتخاب جناح شما مستقل است (شوالیه ها می‌توانند به عنوان سامورایی بجنگند، وایکینگ ها به عنوان شوالیه و غیره). و اگر دوستانتان جناحی غیر از جناح شما را هم انتخاب کنند، بازهم می‌توانید در کنارشان بجنگید.

بعد از بررسی بازی For Honor باید بگویم که بهترین توصیف برای آن این است که بگویم در واقع این بازی یک قسمت از مجموعه ی Deadliest Warrior می‌باشد. سه نوع جنگجوی متفاوت که روبروی هم قرارداده شده اند تا مشخص شود چه کسی برتر است. شباهت هایی به بازی Shadow Of Mordor هم دارد، البته اگر آن بازی بجر اورک ها بر ضد یک انسان موجودات دیگری هم داشت. بازیکنان باید در نقشه های مختلف باهم بجنگند تا امتیاز بدست آورند، این امتیازات در نهایت – فارغ از پلتفرمی که روی آن بازی می‌کنید – باهم جمع شده و یک نقشه را می‌سازند. یعنی روی هر کنسول یا سیستمی که بازی کنید، در نهایت امتیازهایتان در یک Faction War جمع بندی می‌شوند. جایزه ی پیروزی ها، محتوایی مطابق با جناح انتخابی شماست، مانند زره، رنگ های مختلف و اسلحه، که فقط در نتیجه ی آن مسابقه به شما داده می‌شوند و جای دیگری نمی‌توانید پیدایشان کنید. بعد از هر نبرد، بازیکنان می‌توانند به انتخاب خود نیروهایی به نقشه بفرستند تا به Faction War کمک کرده باشند.با اینکه بازیکنی هستم که در بازی های اول شخص آنلاین – یا حتی سوم شخص آنلاین – هیچوقت عملکرد خوبی نداشته، وقتی وارد بازی For Honor شدم حس ماهی ای را داشتم که به آب انداخته شده باشد. احساس می‌کنم این بازی بیشتر برای کنترل کنسول ساخته شده تا موس و کیبورد. مکانیک مبارزات هم به اندازه ی کافی ساده بوده و یادگیری اش راحت است، و در عین حال به اندازه ی کافی پیچیدگی دارد که بتوانید با بازی بیشتر در آن بهتر شوید. هر جناح چهار نوع کاراکتر مختلف دارد (Vanguard ها، Heavy ها، Assassin ها و Hybrid ها) که با این ترکیب هر بازیکن می‌تواند از بین 12 کاراکتر متفاوت انتخابش را انجام دهد. هر کاراکتر برای یادگیری مهارت ها و قابلیت هایش میزان سختی خاصی دارد، ولی همانطور که قبلا گفتم این سختی به اندازه ی کافی ساده بوده و یادگیری آنها راحت است. من در هر جناح یک کاراکتر مورد علاقه دارم و بخاطر همین هم خوشحالم، چون برخلاف خیلی از بازیکن های دیگر به شوالیه ها وابسته نیستم – با اینکه در قوی تر بودن آنها شکی نیست (قسم می‌خورم که دارم بی‌طرفانه درباره شان قضاوت می‌کنم).

بررسی بازی For Honor از نظر داستان

حالت داستانی بازی For Honor تلاش های یک شوالیه ی بلند مرتبه را روایت می‌کند که نامش Apollyon است و از Black Stone Legion می‌آید. در سه فصلی که داستان در آنها روایت شده و هرکدام روی شوالیه ها، وایکینگ ها و سامورایی ها تمرکز دارد، می‌توانیم شاهد همه گیر شدن فلسفه ی جنگ Apollyon در سرتاسر دنیای آخرالزمانی بازی باشیم. به نظر Apollyon آنسان ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: آنها که مانند گوسفندهایی فرمانبردارند، و گرگ های سلطه جو. او می‌خواهد دوره ای پر از نزاع و جنگ را به راه بی‌اندازد، چون به نظرش حالت طبیعی بشر چیزی جز جنگ نیست. Apollyon یکی از بهترین شخصیت منفی هایی است که در یک بازی کامپیوتری دیده ام. نمی‌خواهم جانبداری کنم، ولی دیدن یک نقش منفی قوی زن خیلی خوب است. حقیقتش را بگویم، طرز نشان دادن خانم ها در بازی For Honor واقعا عالیست، ولی شخصیت Apollyon از نظر من یک سر و گردن از بقیه بهتر است. او قوی و باهوش است، صدا پیشه ای عالی دارد (Catherine Kidd) و یک تنه در تمام داستان بازی به عنوان نقش منفی حاضر می‌شود.

بهترین نکته ی حالت داستانی این عنوان که در بررسی بازی For Honor نظرم را جلب کرد این است که این حالت شما را مجبور می‌کند هر کاراکتر را حداقل یکبار امتحان کنید، طرز مبارزه به عنوان آن کاراکتر را یاد بگیرید، و داستان را از چشمان او ببینید. به نظرم این یک عنصر لازم برای بازی ای با این همه سبک مبارزه ی متفاوت است. علاوه بر این، سبک چند قهرمانی آن به داستان اجازه می‌دهد که حساسیت Faction War را بیشتر هم جلوه دهد. Ubisoft می‌توانست به بازیکن اجازه دهد که تمام داستان را با یک کاراکتر تمام کند، ولی در آن صورت شما دیگر با جناح های دیگر آشنا نمی‌شدید، نمی‌فهمیدید چه انگیزه ای برای جنگیدن دارند، یا اینکه هر کاراکتر چه انگیزه ای برای مبارزه دارد، یا افکارشان در مورد Apollyon چیست.
حالت داستانی همچنین شامل چالش ها و اهدافی است که می‌توانید انجامشان دهید. با اینکه عناصر مشابهی در حالت چند نفره هم وجود دارند، مانند گرفتن یک منطقه یا دوئل های یک در برابر یک، ولی داستان بازی For Honor به کل چیز دیگری است. می‌توانید ببینید که چطور Peacekeeper یک ارتش کامل را بهم می‌ریزد، اینکه چطور Kensei رقیب خودش را به مبارزه می‌طلبد، چطور یکی از ارابابن بزرگ ژاپن را به راه خطا می‌کشد و در نهایت صندلی امپراتوری را خالی می‌کند را تماشا کنید، یا به عنوان یک وایکینگ اسکله هایی که توسط Black Stone Legion تصرف شده اند را بازپس بگیرید. تمام اینها به هم متصل شده و در نهایت همان Faction War را در پایان اتفاقات داستان بازی شکل می‌دهند.

جنگیدن، تنها یا با دوستان

با اینکه دوست دارم تمام روز را درباره ی حالت داستانی بازی حرف بزنم، ولی اگر می‌خواهید درخشش بازی For Honor را ببینید باید به Faction War های چند نفره اش سری بزنید. اینجا نبردها به چند فصل، مرحله و نوبت تقسیم شده اند. بازیکنان هم باید برای تصرف زمین بیشتر در یک بازه ی زمانی مشخص در پنج نوع مبارزه یا بازی متفاوت باهم بجنگند. می‌توانید در یک دوئل یک به یک به مبارزه ی رقیبتان بروید، که اگر می‌خواهید مهارتتان با یک کاراکتر را ارتقا دهید بهترین راه همین است. در این دوئل ها می‌شود خیلی خلاقیت به خرج داد. اتفاقات کمتری دور و برتان رخ می‌دهد و برای همین می‌توانید روی چیزهای سخت تر مثل مانورهای پیچیده، حملات Combo یا چندتایی، و انجام عمل سخت دفع ضربات یا Parry (این عمل در کل مکانیک های این بازی بدترین است) تمرکز کنید. در هر حالت بازی، می‌توانید در برابر یک هوش مصنوعی یا یک بازیکن دیگر بازی کنید. البته آنقدرها هم شبیه حالت تمرینی نیست، چون اعمال شما در نتیجه ی نهایی موثر هستند، ولی در کل بهترین حالت ممکن برای تمرین کردن است.
یکی از حالت های مورد علاقه ی من حالت Brawl است. یک مبارزه ی دو در برابر دو که پر از احتمالات و متغیرهاست. این حالت در بازی For Honor معمولا با دو دوئل همزمان در زمین نبرد شروع می‌شود، ولی بعضی وقت ها هم یک جفت بازیکن باهم همکاری می‌کنند تا یک رقیب تنها را سریعتر از پا دربیاورند. من متوجه شدم که در این حالت خیلی وقت ها شاهد مبارزاتی شرافتمندانه هستیم، یعنی وقتی یکی از جفت ها دوئل خودش را قبل از دیگری تمام کرده، برنده ی این دوئل منتظر می‌ماند تا دوستش برنده یا بازنده ی دوئل دوم شود و تنها بعد از مشخص شدن سرنوشت دوستش به مبارزه ادامه می‌دهد. البته نقطه ی مقابلش هم هست که بعد از دوئل به دوستش ملحق شده، مبارزه ای دو به یک را شکل می‌دهند.

با بررسی بازی For Honor فهمیدم که حالت های Elimination و Dominion هر دو حالت هایی هشت نفره هستند – یعنی دو تیم چهار نفره در آنها حضور دارند – که Elimination شبیه حالت Brawl است و فقط در آن بازیکن بیشتری وجود دارد. Dominion دقیقا همان حالت Battle Royale است، حتی در آن سربازهای زیر دست و نقاطی برای کنترل هم هست. از این نظر خیلی شبیه League of Legends است، که البته تفاوتشان در دوربین بازی است. در صورت کشتن سربازان دشمن، بازیکنان رقیب و تصرف قسمت هایی از نقشه به شما امتیاز داده می‌شود – که این آخری ارزشش از بقیه بیشتر است. وقتی یک تیم به مجموعا 1000 امتیاز برسد، تیم مقابل دیگر نمی‌تواند بعد از کشته شدن به بازی برگردد، در واقع از آنجا به بعد مرگشان حتمی خواهد بود. Elimination یک مکانیک جالب دارد که شما با ایستادن روی آیکون هایی در نقشه می‌توانید از یک سری ارتقاهای موقتی سود ببرید، چیزی که می‌تواند دست بالا را در مبارزه به شما و تیمان بدهد. با اینکه در Dominion افراد تیم بعد از کشته شدن و تا وقتی تیم مقابل به امتیاز 1000 نرسیده می‌توانند به بازی برگردند، در حالت Elimination دیگر خبری از بازگشت نیست و تیمی که آخرین بازمانده را داشته باشد برنده خواهد بود.
حالت Skirmish را می‌توانید زیر “Deathmatch” پیدا کنید، در کنار Elimination. شباهت هایی با هر دو حالت Elimination و Dominion دارد. با اینکه این حالت بازی For Honor حالتی است که کمتر از بقیه به آن علاقه دارم، برای بازیکنانی طراحی شده که به بازی های طولانی که در آنها باید زحمت بکشند علاقه دارند. این حالت همان سیستم بازگشت و امتیازدهی حالت Dominion را دارد، بازیکن ها برای رسیدن سریعتر به امتیاز 1000 باهم می‌جنگند و تیم بازنده کشته می‌شود. با این حال، برخلاف Dominion خبری از منطقه های برای تصرف و سرباز نیست. شما تمام امتیازات را با کشتن دیگران بدست می‌آورید.

ولی اگر دیده نشوید چه فایده ای دارد که چند نفر را کشته اید؟ برای همین، شخصی سازی کاراکترها در بازی For Honor آنقدر متنوع هست که بتوانید کاراکتر مورد نظرتان را تا حد لازم دستکاری کنید، ولی آنقدر نیست که باعث بشود زمین مبارزه شبیه مهمانی رنگ ها باشد. به علاوه، آیتم های مختلف، مثل اسلحه، زره، سپر و غیره، هرکدام امتیازات و نکات منفی خاص خودشان را دارند. همچنین یک قابلیت از بین بردن آیتم هم هست که اگر کیقتان خیلی پر بود، یا از آیتمی خاص خسته شده بودید می‌توانید استفاده کنید. من عاشق همین دستکاری ها و شخصی سازی هایی هستم که هر بازیکن می‌تواند انجامشان دهد، اینجور عناصر به مبارزات حالتی شخصی می‌دهند.

پایان بررسی بازی For Honor

پس از بررسی بازی For Honor باید بگویم که من انتقادات خیلی کمی در مورد این عنوان دارم. در ابتدای آشنایی با بازی ممکن است کار با منوی آن کمی دشوار باشد. ضمنا من تا مدت زیادی نمی‌دانستم که چطور باید به Faction War کمک کنم، چیزی که به راحتی و با اضافه کردن کمی درخشش به گزینه ی مورد نظر در منوی بازی می‌تواند برطرف شود. کمی مشکلات بالانس نبودن مبارزات را هم داریم. مثلا Nobushi با آن قابلیت زخمی کردن حریفش – زخمی که با یک ضربه انجام می‌شود و در تمام مدت باعث خونریزی شما خواهد شد – خیلی قوی است. ولی وقتی با قابلیت مشابه Peacekeeper مقایسه اش کنید، Nobushi بازهم به شدت قوی تر است.
انتقاد دیگری که من پس از بررسی بازی For Honor دارم – انتقادی که خیلی از بازیکن های بازی For Honor به طرز عملکرد Ubisoft در قبال این بازی دارند – این است که برای این عنوان پر طرفدار یک سرور اختصاصی در نظر گرفته نشده. در حال حاضر این بازی روی یک سرور نقطه به نقطه اجرا می‌شود، یعنی شما مستقیما به کامپیوتر یا کنسول بازیکن دیگر متصل هستید و چنین چیزی برای اجرای بازی ای به این حجم مشکل آفرین خواهد بود. ضمن اینکه وقتی میزبان نسبت به بقیه ی بازیکن ها Lag کمتری دارد هم مشکل آفرین شده و به آنها برتری ناجوانمردانه ای می‌دهد. بازی های بزرگ معمولا برای اجرای بدون مشکل احتیاج به یک سرور اختصاصی دارند. اگر Ubisoft واقعا می‌خواهد که از پتانسیل بازی For honor بهره ببرد، باید تسلیم شده و مخارج سرور اختصاصی اش را تامین کنند.
شما می توانید در صورت تمایل از فروشگاه آرسان گیم، سی دی کی بازی For Honor را خریداری کنید. یادآور می‌شود که این بازی در ریجن های مختلف برای پلتفرم استیم در فروشگاه آرسان گیم موجود است.
منبع : آرسان گیم