بررسی بازی Diablo II: resurrected

وقتی بازی اصلی Diablo II در سال 2000 ارائه شد، چیزی حدود هزاران ساعت – یا شاید ده ها هزار ساعت – از وقتم را صرف خودش و صرف بسته ی الحاقی اش، Lord of Destruction کردم. این بازی تقریبا تمام وقت من را می‌گرفت. دقیقا به خاطر دارم که از مدرسه برمی‌گشتم و تا موقع خواب شب پای این بازی می‌نشستم. هربار کاراکترهایم را از اول می‌ساختم تا انواع و اقسام ترکیب ها را امتحان کرده باشم، اما هربار نهایتا یک چیز می‌ساختم: یک زن جادوگر که از صاعقه برای حملاتش استفاده می‌کرد. حالا با ارائه ی نسخه ی جدید، با بررسی بازی Diablo II: resurrected شاید بتوانم بعضی چیزها را تغییر بدهم.

اگر بگویم بخاطر خبر ارائه ی بازی Diablo II: Resurrected هیجان زده شده بودم، خیلی کم لطفی کرده ام. وقتی بازی را روی لپ تاپم نصب کردم، نمی‌توانستم برای ورود دوباره به آن صبر کنم. وقتی بازش کردم، با همان صفحه ی به یاد ماندنی خوشامدگویی Blizzard روبرو شدم و حس کردم که ناگهان دوباره 16 ساله شده ام. صفحه ی ساخت کاراکتر آنقدر برایم آشنا بود که بدون توجه به هیچ چیز و فقط با علم قبلی ام به اینکه چه چیزی می‌خواهم تمام کلیک ها را طبق عادت انجام داده و رد شدم (بله، طبق معمول همان جادوگرم را ساختم). تنها چیزی که فرق داشت، اسم کاراکترم است که حتی شبیه اسم کاراکتر 20 سال قبلم هم نیست.

انیمیشن ابتدایی بازی، زمینه را برای اتفاقات بعدی می‌چیند و من همان اول متوجه بهبودهای گرافیکی و نرخ فریم بی نقص این قسمت شدم. من در طول این انیمیشن نرخ فریمی حدود 200 را ثبت کردم. جزئیاتی که برای ساخت شعله ها و طرز جهیدن آنها به شکلی که حس کنید زنده هستند ایجاد شده، باعث شد لبخند بزرگی بر لب داشته باشم.

قبل از اینکه توضیح بیشتری بدهم، دلم می‌خواهد چند نکته درباره ی بهبودهای گرافیکی این بازی را هم در بازی Diablo II: Resurrected ام بگنجانم. در گام اول باید بگویم که این نسخه دارای گرافیک سه بُعدی است. تفاوت بین گرافیک سه بُعدی و دو بُعدی ای که در نسخه ی اصلی بازی وجود داشت مانند تفاوت روز و شب است. با اینکه نسخه ی اصلی بازی هنوز هم زیبایی کلاسیک خودش را دارد و بازیکنان زیادی هنوز هم سمتش کشیده می‌شود، اما در مقابل بازی Diablo II: Resurrected هیچ حرفی برای گفتن ندارد.

علاوه بر گرافیک 3D، این بازی روی سطح رزلوشن 4K هم اجرا می‌شود. صد البته که برای درک نهایت کیفیت رزلوشن 4K باید به یک مانیتور یا صفحه نمایش با قابلیت نمایش چنین رزلوشنی دسترسی داشته باشید، اما چنین چیزی در این عصر چندان مشکلی نیست. میزان جزئیاتی که با این رزلوشن و گرافیک برایتان نمایش داده می‌شود واقعا خیره کننده است، مخصوصا وقتی بدانید که بازی Diablo II: Resurrected یک بازی با دوربین عمودی است.

یکی از نکات جالبی که در طول بررسی بازی Diablo II: Resurrected متوجهش شدم این بود که Blizzard خیلی از افکت هی صوتی را بازسازی کرده. صداهایی مثل صدای گام ها یا حتی برداشتن جواهراتی که در زره و لباستان می‌گذارید بازسازی شده اند تا حس بهتری را ایجاد کنند. این بازی حتی با قابلیت 7.1 Dolby surround sound ارائه می‌شود، که یعنی ساخته شده تا برایتان کیفیت بی نظیری از صوت را داشته باشد، مخصوصا اگر برای بازی کردن از هدفون استفاده می‌کنید.

یکی از بهترین بهبودهای ایجاد شده در بازی که در طول بررسی بازی Diablo II: Resurrected توجهم را جلب کرد و مطمئنا زندگی بازیکنان را راحتتر می‌کند، وجود چیزی به اسم صندوق مشترک یا Shared Stash است. در بازی اصلی، بازیکنان برای نگهداری آیتم هایی که نمی‌خواستند از دست بدهند باید دل به چندین کاراکتر دیگر می‌بستند – کاراکترهایی که بیشتر اوقات هیچوقت دست نمی‌خوردند و فقط برای نگهداری لوازم کاراکتر اصلی ساخته می‌شدند. اینبار، با وجود آن صندوقچه ی مشترک، شما نه تنها کیف همیشگی تان، بلکه 3 سربرگ Shared Stash در اخیار دارید. هرکدام از این سربرگ ها 100 خانه برای ذخیره ی لوازم به شما می‌دهند، یعنی علاوه بر کیفتان، مجموعا 300 خانه هم در اختیار دارید.

خب بگذارید بررسی بازی Diablo II: Resurrected را به سمت مباحث داستانی ببریم. این بازی جایی کمی بعدتر از نقطه ی پایان بازی Diablo شروع می‌شود، جایی که Lord of Terror شکست خورده و به جهنم بازگردانده شده بود. اینبار Diablo دوباره آزاد شده و دو برادرش Mephisto و Baal را هم در کنار خود دارد. به عنوان بازیکن، وظیفه ی شما این است که پنج قسمت داستان بازی را طی کنید تا این سه برادر را پیدا و شکست دهید. بازی اصلی شامل چهار قسمت می‌شد و برای بازی کردن قسمت پنجمش باید بسته ی الحاقی را تهیه می‌کردید – بدون بسته ی الحاقی Baal را از دست می‌دادید. البته که این بسته ی الحاقی اینبار در خود بازی قرار گرفته و شما از همان اول به آن دسترسی دارید.

قسمت های مختلف بازی، مانند همه ی بازی های دیگر، به تدریج سخت می‌شوند – دشمن ها قوی تر و تعدادشان بیشتر می‌شود. من که در طول بررسی بازی Diablo II: Resurrected به خاطر قدرت و تعداد زیاد دشمنان، چندباری مجبور به عقب نشینی و برگشتن به شهر شدم. ضمنا هر قسمت بازی غول آخر خودش را هم دارد که اگر نراقب نباشید به راحتی زیر پایش لهتان خواهد کرد، چیزی که در نهایت باعث می‌شود مثل یک موجود ضعیف دنبال جنازه و لوازم خودتان بگردید.

یکی از نکاتی که در طول بررسی بازی Diablo II: Resurrected نظرم را جلب کرد، قابلیت Cross-Progression بود.  این قابلیت، که یکی از چیزهای مورد علاقه ی من است، به من اجازه می‌دهد که وقتی خانه هستم روی PS5 با کاراکترم بازی کنم و وقتی خواستم بیرون بروم هم ادامه ی بازی ام را روی لپ تاپم انجام دهم. یکی از بزرگترین مشکلاتم با بازی اصلی این بود که وقتی به خانه ی دوستم می‌رفتم تا دو نفری بازی کنیم، آنجا دیگر کاراکتر خودم را در اختیار نداشتم. خوشبختانه بخاطر قابلیت Cross-Progression دیگر از این مشکل خبری نیست.

یکی از چیزهایی که دوست داشتم Blizzard در بازی Diablo II: Resurrected لحاظ می‌کرد، قابلت Cross-Play است. چند نفر از دوستانم این بازی را روی PS5 انجام می‌دهند و من تمام مدت پای سیستم کامپیوترم هستم. این یعنی تا وقتی کنسول PS5 ام را روشن نکنم نمی‌توانم کنارشان وقت بگذرانم، که کمی مایوس کننده است. امیدوارم که Blizzard در آینده ی نزدیک این قابلیت را هم به بازی اضافه کند، چون در حال حاضر جمعیت عظیمی تشکیل شده که خواهان وجود قابلیت Cross-Play در Diablo II: Resurrected هستند.

یکی از نکات مورد علاقه ام در طول بررسی بازی Diablo II: Resurrected این است که گیم پلی اش دقیقا همان چیزی است که از بازی اصلی به یاد دارم. فقط موستان را به سمت چیزی می‌گیرید که دوست دارید بمیرد و بعد تا وقتی نمرده به کلیک کردن ادامه می‌دهید. صد البته که چنین توصیفی از گیم پلی بازی به نوعی ساده سازی نامنصفانه است، اما خب سیستم مبارزات بازی در اصل همین است. اگر روی PC بازی می‌کنید، حتی لازم نیست برای دفع ضربات دشمنان کلیک کنید. من که جادوی کاراکترم را به کلیک چپ و قابلیت انتقالش به شهر را به کلیک راست بسته بودم.

اما فکر نکنید که فقط گرافیک بهتر شده و بقیه ی چیزها همگی تکراری هستند، خیر. یکی از جالب ترین چیزهایی که در طول بررسی بازی Diablo II: Resurrected نظرم را جلب کرد این بود که هربار وارد بازی می‌شوید نقشه ی آن به صورت تصادفی تغییر می‌کند. این یعنی هیچوقت تجربه ی شما تکراری نخواهد شد. مسیری که دفعه ی قبل برای رسیدن به Mephisto پیش گرفتید، دفعه ی بعد از جهاتی متفاوت خواهد بود. ضمنا گرفتن آیتم های جدید برای قوی تر کردن کاراکتر، همیشه یکی از بخش های جدا نشدنی بازی Diablo بوده و هست و هرچه سطح سختی ای که برای کشتن باس های بازی انتخاب می‌کنید بالاتر باشد، جایزه ی بهتری هم نصیبتان خواهد شد. ترکیب اینها باعث شده که ارزش بازی دوباره و دوباره ی این بازی بسیار بالا باشد.

حتی اگر تمایلی به ورود به دنیای بازی نداشته باشید هم می‌توانید وارد بازی شده و با بازیکنانی که آنجا هستند صحبت کنید. بازیکنان می‌توانند میزبان تیم شده و دنبال بازیکنان دیگری بگردند در کنار آنها بازی کنند، می‌توانند دنبال آیتم خاصی بگردند، و تقریبا هرچیز دیگری که تصورش را بکنید. این دقیقا همان روشی است که من توانستم خیلی از آیتم هایم را در نسخه ی اصلی بدست آورم، برای همین در طول بررسی بازی Diablo II: Resurrected هم از آن بیشترین استفاده را بردم.

آنقدر چیزهای مختلفی در بازی Diablo II: Resurrected وجود دارد که واقعا نمی‌توانم ترکش کنم. بازیکن های جدید بخاطر گرافیک عالی اش و مکانیک های ساده اش جذبش خواهند شد، اما مطمئنم که برای ساختن ترکیب های بهتر ساعت ها در آن خواهند ماند. به راحتی می‌توانم خودم را در حال صرف چند هزار ساعت دیگر در آن تصور کنم.

اگر شما هم علاقمند به تجربه ی مجدد این عنوان یا خرید بازی Diablo II: Resurrected هستید، می‌توانید آن را از فروشگاه سایت آرسان گیم تهیه کنید.

منبع: آرسان گیم.