بررسی بازی Battlefield 2042

سری بازی های Battlefield، با برگشتن به عناصر اصلی خود، عنوان جدیدی را در بین بازی هایش می‌بیند. عنوانی به شدت پر هرج و مرج و سرگرم کننده که قصد داریم در بررسی بازی Battlefield 2042 به آن نگاهی داشته باشیم. در ادامه با آرسان گیم همراه باشید.

وقتی برای اولین بار بررسی بازی Battlefield 2042 را شروع کردم، از گردبادهای تصادفی اش فقط حرف ها و شایعاتی را شنیده بودم. برای همین هم نمی‌دانستم که آیا این گردبادها توانایی بلند کردن یک خودروی نظامی همه جا رو را دارند یا نه، تا وقتی که خودروی من و هم تیمی هایم توسط یکی از همین گردبادهای تصادفی بلعیده شد. همینطور که به سمت آسمان می‌رفتیم، متوجه شدم که باید انتخابی را انجام بدهم: یا باید در صندلی تیربارچی خودروی نظامی باقی می‌ماندم، یا باید بیرون می‌پریدم؛ من هم دومی را انتخاب کردم. اما راننده ی تیم تصمیم گرفت در صندلی اش مانده و به “همه جا رو” بودن خودروی نظامی اش اعتماد کند، حالا اگر این “جا” آسمان باشد. دو ثانیه بعد خودرو مانند بمبی به زمین کوبیده شد و او را با خود به آتش کشید.

حتی بعد از دو دهه تکرار عناصرش، بازی Battlefield هنوز هم پر از صحنات کمدی است. با اینکه بازی اول شخص مدرنی که امروز با آن روبرو هستیم تا خرخره پر از نقشه های بزرگ و فیزیک خودروهای سبک است (بله، درست مانند Halo Infinite)، ولی این بازی هنوز هم حسی متفاوت از رقبا و بازی های سبک Battle Royale ای دارد که محاصره اش کرده اند. با ارائه ی بازی Battlefield 2042، کمپانی بازی سازی DICE توانسته مقام خودش به عنوان پادشاه بی رقیب صحنات به یاد ماندنی نظامی در مقیاس بزرگ را تثبیت کند، آنقدر که حتی با بازی Battlefield 5 هم موفق به انجامش نشده بود. این موفقیت به لطف کنار گذاشتن حالت داستانی تک نفره و بازگشت به عناصر اصلی این سری رخ داده، یعنی مسابقات چند نفره ی هدفمند و مقیاس. چیزی که زمانی به مدت 20 سال یک بازی 64 بازیکنه بود، حالا تبدیل به هیولایی با 128 بازیکن شده که با آن نقشه های عظیمش – که نسبت به نسخه ی قبل به وضوح وسیعتر هستند – باعث شده Battlefield دوباره به عنوان بازی ای که توانایی سخت افزاری دستگاه ها را به چالش می‌کشد مطرح شود.

اما این بهبودها در تمام موارد نبوده، اما اگر به من بگویید که طراحی یک بازی عظیم و پیچیده برای PC بدون اینکه انتظار برخی عواقب داشته باشید کاری غلط است، من ترجیح می‌دهم که کار اشتباه را انجام داده باشم. این شاید یکی از شجاعانه ترین بازی های Battlefield ای باشد که بعد از مدت ها داشته ایم و من با تجربه ی این ایده های پر اشکال جدید که تعدادشان خیلی زیاد هم هست، خیلی بیشتر سرگرم شدم تا بخاطر بحث درباره ی مدت زمانی که برای تمام کردن قسمت داستانی بازی Battlefield 5 لازم است.

اینجا هم شاهد برخی ترندهای صنعت فعلی بازی سازی هستییم، اما این بار نسبت به Battlefield 5 با آن حالت Firestorm که بعد از ارائه ی بازی به آن اضافه شد و سرنوشتی جز شکست نداشت، اوضاع خیلی بهتر است. از همان ابتدای بررسی بازی Battlefield 2042 متوجه حالت Hazard Zone آن شدم، که یک حالت جذاب برای تیم های چهار نفره است. این حالت شبیه به Hunt: Showdown است، به این صورت که چندین تیم وارد نقشه می‌شوند و برای دست یافتن به اهدافی با هم می‌جنگند، بعد از آن هم باید برای زنده ماندن مبارزه کنند، اما جریمه ها اینجا کمتر هستند و چیز گیج کننده ای هم وجود ندارد.

در مقایسه با آن حالت قبلی، این حالت خیلی سطحی تر است و واقعا دلیلی به شما برای اینکه اهمیتی به نجات پیدا کردن در Hazard Zone داشته باشید، به شما نمی‌دهد، اما وقتی من و آن تیم گردبادم یاد گرفتیم چطور از نقطه های Respawn و درخواست وسیله ی نقلیه استفاده کنیم و فهمیدیم چطور باید با استفاده از توانایی های منحصر به فرد هرکداممان دیگران را زنده نگه داریم – این قابلیت ها یکی دیگر از عناصر مدرن Battlefield 2042 هستند – توانستیم مبارزاتی سرگرم کننده با تیم های رقیب داشته باشیم، آنهم اینجور که تمام مدت در حال Revive کردن دوباره و دوباره ی همدیگر بودیم، همانطور که آنها بودند.

در سمت چپ Hazard Zone در منوی اصلی بازی، حالت All-Out Warfare را داریم که حالت استاندارد Battlefield را به خوبی به نمایش در می‌آورد؛ آن حالت کلاسیک تصرف یک نقطه و حمله به نقاط تصرف شده که یک حالت ساده و سرگرم کننده ی مهاجمین در برابر مدافعین است.

در نهایت، در سمت راست منوی اصلی بازی، گزینه ی Portal را داریم که یک ابزار برای ساخت و میزبانی بازی های شخصی سازی شده با نقشه ها، اسلحه ها، وسایل و خودروهای موجود در بازی Battlefield 2042 است؛ البته مقداری از وسایل از Battlefield 1942، Battlefield Bad Company 2 و Battlefield 3 را هم دارید.

البته این ابزار اصلا به پای مادها و سرورهای اختصاصی نمی‌رسد، اما این انتخاب ها برای بازی هایی با تعداد بازیکن بالا اصلا در دسترس نیستند. حتی بازی ادامه دهنده ی مسیر Left 4 Dead یعنی Back 4 Blood هم پشتیبانی از مادها را ندارد. اما به جای اینها، ابزار Portal کمکتان می‌کند که حتی بتوانید تجارب تیمی خوبی در این بازی خلق کنید. امیدوارم که تمام بازی های بزرگ از این ایده پیروی کنند.

جا برای پیشرفت برای بازی Battlefield 2042

چیزهای زیادی برای تجربه کردن هست که در طول بررسی بازی Battlefield 2042 نظرم را به خودشان جلب کردند، اما جالبتر اینکه اگر این بازی را با عناوین قبلی سری مقایسه کنید، حس خواهید کرد که مینیمالیست های سوئدی پیروزی بزرگی را اینجا داشته اند. از آن منوهای شلوغ جزئیات گرافیکی که خارج می‌شوید، حس می‌کنید که صفحه خالی است. در این نسخه حتی تعداد اسلحه هایی که می‌توانید قفلشان را باز کنید کمتر از حد معمول این سری است (گرچه هنوز هم من از خیلی هایشان هرگز استفاده نخواهم کرد)، سیستم پیشروی در بازی ساده تر است و خبری هم از بسته ی Battle Pass نیست. تنها بسته ی اضافه ای که در حال حاضر EA برای این بازی می‌فروشد، یک بسته ی یک ساله است که 4 مامور جدید با وسایل خاص را به بازی اضافه می‌کنند. منوها و فروش های درون بازی اکثرا چیزهای خوبی هستند، گرچه ممکن است نسبت به برخی هایشان حالت تدافعی داشته باشید، از آن موسیقی بازی هم فراموش نکنیم – دیگر خبری از موسیقی قهرمانانه ی نواخته شده با شیپور نیست – حقیقتش را بخواهید این موسیقی آنقدرها جذاب نیست. تمام این چیدمان باعث می‌شود که حس کنید بازی Battlefield 2042 به شدت به فجایع طبیعیش تکیه کرده.

با این حال یکی از جذاب ترین چیزهایی که در طول بررسی بازی Battlefield 2042 با آن روبرو شدم، نقشه های بازی هستند. بیشتر مواقعی که در این بازی بودم، فراموش می‌کردم که جنگی خیالی در جریان است و بعد یک صدا با لهجه روسی درباره ی امپریالیسم غرب حرف می‌زد و مرا برای مدت کوتاهی به میدان جنگ می‌کشید. قضیه این است که ما در نقش No-Pats ظاهر می‌شویم، یک کلمه ی من در آوردی که نام مزدورانی است که برای آمریکا یا روسیه در نقاط مهم تغییر وضعیت هوایی می‌جنگند. یکی از نقشه ها نیمی صحرا است و نیمی مناطق سرسبز کشتزار، این نقشه از وسط با دیواری به دو نیم تقسیم شده، نقشه ی دیگر هم یک سکوی استخراج نفت در قطب شمال است.

حتی در سطح Medium که من برای رسیدن به نرخ فریم 80 تا 100 با کارت گرافیک RTX 2070 Super م از آن استفاده می‌کنم، اشعه های نور خورشید و افکت های اتمسفری بازی Battlefield 2042 باز هم عالی هستند. وقتی برای اولین بار در طول بررسی بازی Battlefield 2042 به یک طوفان شن برخوردم – که در نقشه ی Hourglass در کشور قطر رخ داد – به طور ناخودآگاه نفسم بند آمد و با خود فکر کردم که شاید از روی حواس پرتی آیتمی مانند ماسک اکسیژنم را فراموش کرده ام.

اگر از نظر اصطلاحات نیروی پیاده نظام به این مناظر زیبا نگاه کنیم، اینها چیزی جز زمین بزرگی مملو از گل، چمن یا شن که بین فاصله ی بین نقاط هدفتان را پر کرده اند، نیستند – که البته اکثر مواقع مانعی برای پناه گرفتن هم در آنها نیست. اما نگران نباشید، گم شدن در این نقشه ی پهناور، به لطف وجود سیستم درخواست وسیله ی نقلیه کار خیلی سختی است – شما می‌توانید بعد از مدت مشخصی از یک پارکینگ که گویا در مدار زمین قرار دارد، درخواست وسیله کنید – ولی هنوز هم احتمالش هست که بخاطر وجود یک هم تیم AFK در تیمتان مجبور به پیاده روی ای طولانی شوید. وجود این سیستم درخواست وسیله و تنظیم بهتر نقاط ظاهر شدن بازیکنان باعث شده که خیلی از پیاده روی های معمول موجود در این سری بازی کم شود، اما بعضی وقت ها دوست دارم که کمی از مبارزات دور شده و دقایقی را محو تماشای منظره شودم. آن حس مجذوی شدنی که در Battlefield 1942 تجربه کرده بودم، تا حدی در این بازی شبیه سازی شده.

این زیبایی و عظمت به این معنی است که نقشه ها کمی خشک تر از آن چیزی هستند که نقشه های 64 نفره ای که DICE به مدت 20 سال طراحی شان می‌کرد بودند. مثلا برج ها و کارخانه های بازی Battlefield 2042 اصلا آنطور که French Chateau یا کلیسای St Lawrence پر جزئیات بودند، نیستند. نقشه های قدیمی ای که به دقت برای حالت Portal بازسازی شده اند، مانند Battle of the Bulge بازی Battlefield 1942 و Valparaiso بازی Battlefield Bad Company 2، تانک ها می‌توانند دیوارها را سوراخ کرده و از آنها رد شوند، ولی در نقش های جدید بازی Battlefield 2042، بازی سعی می‌کند از همان مقدار کم مانعی که برای پناه گرفتن دارید دفاع کند و برای همین هم سازه های موجود در نقشه غیر قابل تخریب هستند. بعضی از این عقب نشینی ها مایوس کننده هستند، ولی به نظر من اینجور چیزها امتیازاتی هستند که در ازای چنین وسعت نقشه ای باید بپردازیم.

بررسی بازی Battlefield 2042: برویم سر اصل مطلب

در حالت Conquest، دو تیم 64 نفره سعی می‌کنند نقاط خاصی را تصرف و کنترل کنند – درست مانند همان بازی ای که 20 سال است دارند انجامش می‌دهند – این تصرف و کنترل با ایستادن نزدیک یک پرچم رخ می‌دهد و وقتی رنگ پرچم تغییر کرد یعنی آن را گرفته اید. با این حال، حالا این نقاط می‌توانند در دسته های دو یا سه تایی ظاهر شوند که باعث می‌شود یک منطقه ی خاص از نقشه های عظیم بازی محل درگیری شود. من به راحتی می‌توانم کل یک مسابقه را صرف پناه گرفتن در یکی از این مناطق کنم. وقتی در یک مرتع پر از چمن مشغول کشته شدن بدون وقفه بودم، یک داستان کاملا متفاوت در سکو پرتاب موشک همان نزدیکی در حال وقوع بود، پس باید اعتراف کنم که ترجیح کی‌دهم پناه بگیرم. برنده شدن به عنوان یک تیم در بازی های Battlefield و در حالت Conquest، همیشه مانند یک هدف با اولویت دوم بوده و چیزی که بعد از بررسی بازی Battlefield 2042 باید اعتراف کنم این است که در این نسخه این حس بیش از پیش شده.

اما برای همین کمی عجیب است که بازی Battlefield 2042 سعی می‌کند خودش را به عنوان بازی ای تیمی تر از نسخه های قبلی نمایش دهد. این بازی یک صفحه امتیازات معمولی ندارد که بتوانید امتیازات، تعداد کشته ها و تعداد دفعات مرگ را با رقبا و هم تیمی هایتان مقایسه کنید. به جایش یک دید متمرکز بر تیمتان دارید که بجای تاکید روی تعداد کشته ها، روی همکاری تیمی تمرکز دارد. من که دلم برای مقایسه ی خودم با بقیه تنگ شده، ولی بازهم دیدن بالا رفتن اعداد مخصوص به خودم به شدت اعتیاد آور است.

وقتی همراه تیم تا مقداری هماهنگ خودم هستم و با آنها روی Discord صحبت می‌کنم (در زمان ارائه هیچ سیستم مکالمه ی صوتی ای در بازی وجود ندارد، که اگر وجود داشت هم هیچوقت Discord را برایش کنار نمی‌گذاشتم)، بیشتر می‌توانم دلیل این تصمیم را بفهمم. من وقتی دیدم که در بازی Battlefield 5 هرکدام از اعضای تیمم در گوشه ای از نقشه مشغول کار خودشان هستند، دست از بازی کشیدم. ولی در بازی Battlefield 2042 بخاطر وجود سیستم بررسی همکاری تیمی، می‌توانم مطمئن باشم که تیمم با هم همکاری تیمی دارند. چیز قابل استفاده ای به من بدهید تا مطمئن باشید از آن استفاده خواهم کرد، این دقیقا همان چیزی است که با ارائه ی وسائل مامورها برای همکاری تیمی در این بازی رخ داده. حالا من ترجیح می‌دهم با استفاده از روبات دیده بانم، برای گروهم اطلاعات جمع کنم و پشت یک جای امن مخفی شوم.

اما این به این معنا نیست که بازیکنان تک رو فراموش شده اند. لباس بالدار Sundance خیلی جذاب است. او می‌تواند از هلیکوپترها یا برج ها بیرون بپرد و با استفاده از این لباس در هوا مانور دهد. البته به اندازه ی اسکی کردن در بازی Tribes جذاب نیست – که این قابلیت بازی Tribes بخاطر یک باگ بود که اجازه می‌داد تا هروقت بخواهید سرعتتان را افزایش دهید – ولی اگر فیزیک بازی را یاد بگیرید، می‌توانید برای مدت زیادی او را در هوا نگه دارید. چنگک Mackay هم خیلی قابل استفاده است، گرچه در جاهای کمتری، ولی به هر حال به سرگرمی بازی اضافه می‌کند و باعث می‌شود بتوانید با مهارت سرعت حرکت خودتان را زیاد کنید. من یک بار در طول بررسی بازی Battlefield 2042 توانستم با پرتاب یک نارنجک دودزا و استفاده از چنگک، مانند یک جادوگر جلوی تیم مقابل ظاهر شوم و آنها را کاملا شوکه کنم.

اسلحه ها و چیدمان ها

بازی های Battlefield تا حدی شبیه به Tony Hawk Pro Skater هستند، چون بیشترین جذابیتشان وقتی است که شروع به انجام یک سری حرکات غیر ممکن از نظر فیزیکی کنید، جوری که انگار از قبل برایشان تمرین داشته و برایشان نقشه کشیده اید؛ در حالی که تمام مدت استرس دارید که نکند سقوط کنید. یکی از مشکلاتی که با بازی های Battlefield دارم این است که این بازی ها گاهی وقت ها زیادی از حد سخت می‌شوند. وقتی بخاطر اینکه یک بازیکن منطقه ی ظاهر شدنم را هدف گرفته یا با چتر درست پشت سرم پیاده می‌شود پشت سرهم در حال کشته شدن هستم، حس می‌کنم بیشتر دارم بازی را برای سرگرم کردن دیگرا نانجام می‌دهم تا هرچیز دیگر.

ولی وقتی تفکر تیمی دارم، حفظ کردن رشته ی کشته های تیم مانند یک پروژه است که با مرگ یکی از اعضا بهم نمی‌ریزد. اگر یکی از رقبا درخواست وسیله ی نقلیه ای کند که من به تنهایی از پسش برنمی‌آیم، نقشه ای می‌چینم که بتوانم با کمک به گروهم، تیمم را در حفظ مقامش با استفاده از وسایل خاصی که دارم کمک رسانی کنم، حتی اگر این نقشه به معنی مخفی شدن تا وقتی که آنها بتوانند خودشان را به من برسانند باشد. البته این چیز جدیدی در بازی های Battlefield نیست، اما یکی از نکاتی که در بررسی بازی Battlefield 2042 باید ذکر کنم این است که این بازی با تغییراتی کوچک داینامیک تیمی را واضح تر و ساده تر می‌کند.

بزرگترین تغییری که این بازی داشته، جدا شدن وسائل و اسلحه ها از هم است که انتخاب درستی هم هست. زیر کلاس های Battlefield 5 بیخودی پیچیده بودند و با اینکه وقتی سری با بازی Battlefield 1942 کارش را شروع کرد، محدود کردن اسلحه های اصلی بر اساس کلاس کار درستی به نظر می‌رسید، اما آن داینامیک سنگ-کاغذ-قیچی-کمک اولیه خیلی پیچیدگی کمتری داشت. حالا آن هرج و مرج را ضربدر هر مقداری که دلتان می‌خواهد بخاطر روبات های سگ مانند مسلح و زنی که قادر به اسکن کردن دشمنان از پشت دیوار است اضفه کنید، بکنید تا بفهمید که چقدر حالت آزاد Battlefield 2042 لازم به نظر می‌رسد. دستکاری هایی که در مقدار حخم گلوله ها شده هم بسیار عالی است، آنقدر که گذاشتن یک جعبه ی گلوله در چیدمان هایم آنقدر کافی است که باعث شود جلوی یک موشک انداز و موشک هایش احساس کمبود نکنم.

صحبت از اسلحه ها شد، خیلی خوشحالم که اسلحه های تهاجمی سایز متوسط دیگر مانند ستاره های بازی نیستند. این اسلحه ها حالا در مبارزات دوربرد عملکردی خیلی کمی دارند و این نوع مبارزات بخاطر نقشه های بزرگ Battlefield 2042 چیزهای متداولی هم هستند، پس شاید دلتان بخواهد انتخاب های دیگر را هم بررسی کنید. اگر در فضای باز گیرتان بیاورند، اسلحه های تک تیر انداز چیزهایی هستند که قادر به مقابله با آنها نخواهید بود، که واقعا وضعیت خسته کننده ای است. من خودم زمانی یک تک تیر انداز در بازی های Battlefield بودم، اما اگر به قصد کشتن دیگر تک تیراندازها وارد نقشه نشده باشم، لذت بردن از مبارزه با بقیه کار خیلی سختی است. یکی از چیزهایی که بخاطر تغییر صفحه ی امتیازات دوست دارم هم همین است، این صفحه دیگر به کسی بخاطر کشتن دیگران از راه دور امتیازی نمی‌دهد و برای همین دیگر دلیلی برای کسی وجود ندارد که تمام مدت بخواهد دیگران را از آن طرف نقشه هدف قرار دهد.

از نظر ظاهری، اسلحه های این بازی کم جلوه ترین اسلحه هایی هستند که خارج از Valorant دیده ام، ولی تعداد زیادی پوسته ی جذاب هم برای این اسلحه ها وجود دارد که وضعیت را بهبود می‌بخشند. هنوز هم اسلحه های بازی Battlefield 1 تخیلی تر از اسلحه های بازی آینده نگرانه ی Battlefield 2042 هستند، ولی باز هم برخی اسلحه ها را داریم که به چشم می‌آیند. مثلا اسلحه ی تک تیر انداز ضد ماده ی NTW-50 که “توانایی از بین بردن آرزوها را از فاصله ی 1500 متری دارد” چیز جالبی است، گرچه برای بدست آوردنش باید تا Level 60 منتظر باشید. قابلیت جدید عوض کردن ملحقات اسلحه در میان بازی هم چیز جالبی است، گرچه به ندرت از آن استفاده می‌کنم.

بررسی بازی Battlefield 2042: بازگشت به گذشته

چیزی که در طول بررسی بازی Battlefield 2042 باعث شد انتقاداتی که به آن داشتم را فراموش کنم، حالت Portal بود. این حالت یک بازسازی از حالت ها و بازی های قدیمی Battlefield است که شامل حالت Conquest بازی Battlefield 1942، حالت Rush بازی Battlefield: Bad Company 2 و حالت Conquest  بازی Battlefield 3 است که دو نقشه از هر بازی را با خود داشته و بیشتر اسلحه ها، خودروها و وسائل آنها را هم برایتان به ارمغان می‌آورد. همچنین حالت های Team Deathmatch و سرورهایی که نقشه های شخصی سازی شده که نقشه ها و اسلحه های مختلف سری Battlefield را در هم می‌آمیزد را هم در اختیارتان می‌گذارد.

اگر قبلا دلتان می‌خواست یک بازی Battlefield شخصی سازی شده را تجربه کنید، شاید یک سرور اختصاصی را روی سیستمتان راه اندازی می‌کردید، یا یکی را از یک کمپانی مخصوص اجاره می‌کردید. اما در حالت Portal، کمپانی EA قسمتی از سرور خودش را جدا کرده و در اختیارتان می‌گذارد تا حالت شخصی سازی شده ی خودتان را رویش اجرا کنید. بعضی وقت ها این حالت کار نمی‌کند – اینجور مواقع به شما یک ارور برای حد ظرفیت سرور داده می‌شود – ولی در مواقع دیگر، توانایی راه اندازی یک سرور شخصی که رمز خودش را دارد و برایش لازم نیست پولی پرداخت کنم برایم واقعا جذاب است. اما هیچ چیز مجانی نیست و همین هم باعث شده فکر کنم بالاخره EA هم باید از این حالت منفعتی ببرد. این همیشگی نخواهد بود و بله، ما آن درجه از حق مالکیت نرم افزار را که به ما اجازه ی راه اندازی سرور خودمان را می‌داد را از دست داده ایم، ولی حالا در سال 2021 هستیم و من با داشتن هر سیستم شخصی سازی بازی ای خوشحال می‌شوم، چه رسیده به سیستم جذابی مانند Portal.

در طول بررسی بازی Battlefield 2042 متوجه شدم تانک ها پس از شلیک توپشان دیگر به عقب پرت نمی‌شوند، کمی برایم مایوس کننده بود – آن فیزیک نسخه های قبلی اینجا رعایت نشده – اما خیلی از قوانین و محدودیت های نسخه های قبلی را بوسیله ی حالت Portal می‌توانید داشته باشید و حتی می‌توانید چرخه ی نقشه ها و قوانین سرور خودتان را تعریف کنید. می‌توانید ظاهر شدن هم تیمی ها یا درخواست وسیله ی نقلیه را غیر فعال کنید، قانون لزوم رسیدن به 100 متری باند پرواز برای سوار هواپیما شدن را عوض کنید. جان قابل بازسازی شدن را خاموش کنید، قوانین دیده شدن قابل تغییر هستند و در حالت های Hardcore میزان صدمه ی وارده هم قابل تغییر است. حتی می‌توانید اوضاع را عجیب و غریب کنید، کاری کنید که بازیکنانی با لوازم بازی Battlefield 2042 با بازیکنانی با لوازم Battlefield 1942 روبرو شوند، یا یک دسته ی عظیم از روبات های چاقو بدست مانند زامبی ها به بازیکنان حمله کنند.

من از محدودیت های بیخوری Portal که جلوی خلق چیزی غیر سرگرم کننده و یا مشکل دار را می‌گیرند، خسته ام. من دوست دارم که خودم تصمیم بگیرم حد چیزهایی که در یک بازی FPS می‌سازم چقدر باشد، ممنون. فیزیک بازی قابل دستکاری نیست، البته بجز میزان صدمه ای که هنگام سقوط می‌خورید. نمی‌توانید به یک تیم که مثلا سربازهای سال 1942 دارد اجازه ی استفاده از اسلحه های بازی دیگری را بدهید که دلیلش را خودم هم نمی‌دانم. ابزار Visual Logic Editor که قابلیت های خیلی بیشتری از آن چیزی که درون خود بازی هست در اختیارتان می‌گذارد، فقط برای بازی های Free-For-All و Team Deathmatch قابل استفاده است که هیچ وسیله ی نقلیه ای ندارد. نمی‌توانید حالتی بسازید که مثلا 10 بازیکن درون هواپیما ظاهر شوند تا یک رقابت و مبارزه ی هوایی را بسازید.

البته من توانستم با استفاده از Logic Editor یک حالت Free-For-All بسازم  که به بازیکنان اجازه نمی‌داد پایشان به زمین برسد و هروقت ارتفاعشان از حدی کمتر می‌شد، آنها را به بالای آسمان خراش نقشه ی Kaleidoscope می‌برد. سپس یک قانون برخورد تعریف کردم که به بازیکنان اجازه می‌داد با استفاده از لباس بالدار به هم کوبیده و به این وسیله رقبا را بکشند و اگر با استفاده از تک تیر انداز از روی پشت بام ها دیگران را می‌کشتند پیغامی مبنی بر اینکه راه Bushido را ترک کرده اند برایشان نمایش داده شود. پس در قدرت Portal شکی نیست. فقط امیدوارم که DICE کمی از این محدودیت ها را رفع کند. اگر بتوانم حالتی بسازم که باعث خراب شدن کامپیوترم شود، به نظرم این یک ویژگی خواهد بود تا یک مشکل. همچنین امیدوارم تعداد نقشه های کلاسیک بیشتری ارائه شوند. ضمنا یک چیز مایوس کننده ی دیگر هم در طول بررسی بازی Battlefield 2042 بود: مبارزات دریایی، چه در نقشه های جدید و چه کلاسیک، تقریبا دیگر وجود ندارد.

اما نکات مایوس کننده ی بازی Battlefield 2042 ادامه دارند. مثلا دیگر خبری از مکالمه ی نوشتاری بین اعضای چند تیم نیست. من فقط یکبار از LOL برای ابراز احساسم وقتی که پره های هلیکوپترم در پره های هلیکوپتر بازیکن دیگر گیر کرد استفاده کردم، ولی به اشتراک گذاشتن چنین لحظاتی قسمتی از سرگرمی این سری بازی بود. توانایی خم شدن به یک طرف که از Battlefield 5 ارائه شد، حذف شده؛ انگار که چندتا از عضلاتتان را از دست داده باشید – مخصوصا وقتی این چند سال را به تجربه ی Rainbow Six Siege گذرانده باشید. هنوز هم برخی باگ های خنده دار در بازی هستند، مثل توانایی بالا رفتن Hovercraft ها از دیوار صاف، اما باگ های اعصاب خرد کن هم کم نیستند، مثل وقتی که Revive کردن از کار می‌افتد. دیگر خبری از صفحه ی Stats در منوی اصلی نیست. امیدوارم توسعه دهندگان بازی درسی از Naraka: Bladepoint گرفته و این صفحه را به ما برگردانند – تا بدانیم که نسبت به بازیکنان شهر خودمان چه وضعیتی داریم، که چیز خیلی جذابی است.

ترکیب All-Out Warfare، Hazard Zone و Portal بازی بزرگ و به اندازه ی کافی جذابی را ساخته که بتواند مرا به خود جذب کرده و باعث شود برخی کمبودهایش را نادیده بگیرم. توانایی مامورها، تغییراتی که در تنظیمات اسلحه ها هست و معرفی حالت Portal، راه های جدیدی برای تجربه ی بازی Battlefield ایجاد کرده اند. با این حال برخی از حالت های کلاسیک آن حس قبلی را ندارند، حالا تغییرشان چه خوب باشد و چه بد. این بازی باگ های خودش را دارد و در زمان انتشار مشکلات سرور هم داشت، ولی در پایان بررسی بازی Battlefield 2042 باید اعتراف کنم این یک بازی Battlefield مدرن است که دوست دارم بقیه ی دوستان بازی های Forza Horizon و Rainbow Six ام را با خود به آن ببرم. البته این کار تا وقتی که EA بازی Battlefield 2042 را برای Xbox Game Pass ارائه ندهد، غیر ممکن است. اما مشکلی نیست، من از اینکه چند ماه آینده را صرف تلاش برای خراب کردن بازی در Portal بکنم کاملا راضی هستم. حتی با وجود محدودیت هایش، هنوز هم نشانه ای از زندگی بازی های PC در  بازی Battlefield می‌درخشد.

اگر شما هم علاقمند به خرید بازی Battlefield 2042 هستید، می‌توانید آن را از فروشگاه آرسان گیم تهیه کنید.

مطالب پیشنهادی

منبع: آرسان گیم