بررسی بازی Dune: Spice Wars

کمی از آخرین بازی که دنیای Dune را در بازی های استراتژی تجربه کرده ایم می‌گذرد – به نظر من که نسخه ی iPod که Emperor: Battle for Dune نام داشت و سال 2001 ارائه شد بیشتر شبیه جادو بود – اما حتی در همین مراحل ابتدایی ارائه اش هم بازی Dune: Spice Wars دارد به یک عنوان خوب تبدیل می‌شود. در این قسمت از وبلاگ آرسان گیم با ما در بررسی بازی Dune: Spice Wars همراه باشید – البته این را هم اضافه کنم که این بازی در حال حاضر در مرحله ی Early Access است، پس باید منتظر رفع مشکلات و ارتقاهای متعددی برایش باشیم.

چهار جناح کاملا مستقل که هرکدام به نحوی متفاوت تعامل می‌کنند و نحوه ی جنگیدنشان هم به همان اندازه متفاوت و سرگرم کننده است و حتی سیاست ها و اکتشافات متفاوتشان زمان سرگرم کننده ای را روی دنیای مرگ آور Arrakis برایمان خلق خواهد کرد. اما هنوز هم چیزهای جذاب دیگری در این بازی وجود دارد و در طول انجام بررسی بازی Dune: Spice Wars، این بازی هیچوقت مرا مجبور نکرد که برای بازی کردنش خودم را تا سطح یک Mentat ماهر بالا ببرم.

اما Spice Wars نسبت به پروژه ی قبلی که توسط Shiro Games توسعه داده شده بود (Northgard)، شباهت بیشتری به یک بازی RTS واقعی دارد – بازی Northgard المان های مشترک زیادی با بازی های مخصوص تبلت ها داشت. اما برگشتن به یک فرمول قدیمی الزاما کار بدی نیست و منابع متناسب این بازی هنوز هم در مرکز آن قرار گرفته اند.

چه صحبت از نیروی انسانی باشد یا توان سیاسی، یا منابع Spice بسیار مهم بازی، من که هیچ وقت در طول بررسی بازی Dune: Spice Wars به حدی نرسیدم که باور داشته باشم از یکی از اینها بیش از اندازه داشته باشم. بازی Spice Wars همیشه شما را تشنه ی چیزی نگه می‌دارد، همین قضیه باعث می‌شود که بعضی وقت ها حتی مجبور به مبارزه با یک متحد قدیمی هم بشوید، آنهم فقط چون زودتر از شما به یک منبع Spice بزرگ که از قبل زیر نظر داشته اید رسیده.

سیستم مبارزاتی بازی با وجود سادگی اما راضی کننده است. تا وقتی که تا حدود زیادی به اعماق درخت توانایی های نظامی نرفته اید، سایز ارتشتان تنها به تعداد کمی نیرو محدود خواهد بود، برای همین هم هدایت نیروهایتان در یک مبارزه ی برابر از اهمیت خاصی برخوردار است. خیلی خوشحالم که وجود چنین چیزی چقدر مهارتم را بالا برده و دیگر بازم نیست نگران کنترل یک واحد عظیم از سربازان باشم.

همچنین، هر جناح به شکلی متفاوت می‌جنگد، از ارتش Atreides های روراست که با ریختن روی سر یک دشمن قوی تر می‌شوند گرفته تا آن Fremen های موزی که با واحدهای مخفی کارشان صدمه ی زیادی به واحد های دشمن می‌زنند. خطر Shai Hulud هم هست که اضطراب و دقت بیشتری را برای شروع هر مبارزه ای می‌طلبد، مخصوصا در قسمت های پایانی بازی. چرا؟ چون اگر تعداد زیادی از افرادتان را در یک نقطه جمع کرده باشید، این خطر هست که تمامشان به صورت ناگهانی تبدیل به خوراک کرم شوند.

استادان Dune

اما دقیقا به خاطر همین تفاوت ها بیت جناح های بازی است که تاکتیک هایشان هم با همدیگر فرق می‌کنند. مثلا Harkonnen های هیکل گنده برای استفاده از حداکثر توانشان احتیاج به پایگاه های ارتشی دارند و امتیاز اصلی Fremen ها هم این است که می‌توانند بدون نیاز به آن ماشین آلات پر سر و صدایی که در نهایت توجه کرم های مرگ آور را به خودشان جلب می‌کنند، Spice بدست بیاورند.

بله، شما در حقیقت هیچ وقت نمی‌توانید خطر این کرم ها را از سرتان رفع کنید – من که در طول بررسی بازی Dune: Spice Wars موفق به انجام چنین کاری نشدم – پس بهتر است که به زندگی کردن در کنارشان عادت کنید. این یکی از چیزهای دیگری است که باعث شده انقدر به این بازی علاقمند باشم، دلیلش هم ساده است: بازی با این مکانیک به شما می‌فهماند که اصلا مهم نیست چقدر قوی باشید، در نهایت قدرت برتر در دست دنیای وحشی Arrakis است.

شاید برای همین است که در طول بازی، کل کره ای که رویش قرار دارید به نظرتان یک کاراکتر زنده و جدا میاید. شخصیتی که در طول روز توسط کویرهای پهناور و در طول شب با آسمانی آبی و براق پوشانده شده. بله، قبول دارم که ظاهر واحدها کمی کارتون مانند است، اما وقتی همه چیز را در کنار هم بگذارید باید اعتراف کرد که این بازی واقعا ظاهر زیبایی دارد.

این خشونت دنیای بازی را حتی در سیستم مواد غذایی هم داریم، به طوری که شما باید برای زنده ماندن افرادی که در خارج از مرزهای منطقه ی خودی مستقر می‌کنید، به آنها غذا برسانید. مناطقی مانند اعماق صحراهای بزرگی که نقشه ی بازی را به چند بخش جدا تقسیم کرده اند و عملا عبور از آنها غیر ممکن است، مناطقی بسیار سخت تر از بقیه هستند که هر جنبنده ای را می‌کشند و برای زنده ماندن در آنها بیشتر با یک سری معماهای تاکتیکی روبرو هستید تا هر چیز دیگر.

بعضی جناح ها، مخصوصا Fremenها، در ادامه ی بازی توانایی عبور امن از این مناطق را بالاخره بدست خواهند آورد. اما بیشتر مواقع من باید تصمیم می‌گرفتم که به خطر انداختن جان تمام ارتشم برای حمله به دشمن از یک نقطه که انتظارش را ندارد، کار درستی است یا نه – تاکتیکی بسیار خطرناک که اگر بتوانید انجامش دهید، جایزه ی بزرگی نصیبتان می‌کند.

بررسی بازی Dune: Spice Wars: سیاست چی؟

در کنار تمام اینها، شاهد مکانیک های بازی های خیلی پیچیده ی سبک استراتژی هم هستیم. مثلا در بررسی بازی Dune: Spice Wars متوجه شدم که هر جناح باید برای بدست آوردن جایی در سنای این جهنم فضایی تلاش کند، سنایی به نام Landsraad.

جناح هایی مانند Atreides و Harkonnens اعضایی با حق رای هستند که نماینده ی خودشان را هم دارند، اما این در مورد تمام جناح های بازی صادق نیست. مثلا Fremen ها و Smuggler ها، می‌توانند با صرف کردن منبعی به نام Influence که چیزی شبیه به رشوه و باج است، با انجام معامله هایی در پشت پرده به چیزهایی که می‌خواهند برسند.

بله، همانطور که گفتم مکانیک های این چنینی کمی پیچیده به نظر می‌رسند، اما درک طرز کارش خیلی راحت است و فقط چیزهایی مانند رای گیری بر سر اینکه آیا یک جناح حق پرورش دادن ارتش امپراتوری را داشته باشد یا نه، یا اینکه از یک جنس چقدر باید ذخیره شود آنهم به صورت مقطعی، مورد بررسی قرار می‌گیرند.

اما چیزی که در بررسی بازی Dune: Spice Wars باید به آن اعتراف کنم این است که از توانایی بازی برای گنجاندن یک سیستم سیاسی تقریبا پیچیده در یک بازی RTS پیچیده متعجب شدم. مخصوصا که بعد از تجربه ام از این بازی، می‌دانم که این سیستم با وجود پیچیدگی اش – و پیچیدگی خود بازی – اصلا حس بیش از اندازه بودن یا گیج کنندگی نداشت. با این حال، این سیستم یکی از مناطقی است که شاید بد نباشد توسعه دهندگان بازی کمی برای بالانس کردنش، قبل از ارائه ی نسخه ی نهایی، بهینه سازی هایی انجام دهند.

مبارزه برای Dune

در طول مدتی که مشغول انجام بررسی بازی Dune: Spice Wars بودم، چندین بار بازی را تمام کردم و هر بار از شروع تا پایانش چیزی حدود سه تا چهار ساعت برایم زمان می‌برد. اما در تمام این موارد – بجز یکی – بازی با برگزیده شدن House Atreides به عنوان Governors of Dune تمام می‌شد. وقتی آنها این عنوان را بدست آورده باشند، فقط باید چند روز آن را نگه دارند و بعد هم بازی تمام است.

مشکل اصلی من این است که راهی برای متوقف کردن آنها هم وجود ندارد، البته بجز کشتن تمام آنها…که آن هم تقریبا غیر ممکن است، چرا؟ چون تمام پایگاه های آنها به سیستم های دفاعی ای مجهز است که هر ارتشی – بجر ارتش های خیلی مجهز – را با یک شلیک نابود می‌کند. تنها امیدتان این است که منتظر این باشید که مقام Governors of Dune در آن چند روز باقی مانده دوباره به رای گیری گذاشته شود، که این هم کاملا اتفاقی خواهد بود و فقط به شانستان بستگی دارد. اما اگر این اتفاق افتاد بهتر است تمام تلاشتان را برای تصاحب این عنوان بکنید.

این را هم اضافه کنم که بعضی وقت ها این مقام دیگر هرگز به رای گیری گذاشته نمی‌شود و من هم نتوانستم هیچ راهی برای استفاده از Influence و اجبار سیاسی سنا به رای گیری دوباره اش پیدا کنم.

من جاسوس

اما سیستم جاسوسی بازی جایی است که شاید بتوان گفت پیچیدگی به حد نهایتش رسیده. با استفاده از جاسوسان، که کاراکترهایی هستند که منبعی Intel یا اطلاعات تولید می‌کنند، می‌توانید مامورت های قابل استفاده ای مااند از بین بردن منابع غذایی دشمن یا راه اندازی یک انقلاب در پایگاه های او را ترتیب دهید.

مشکل من در طول بررسی بازی Dune: Spice Wars با سیستم جاسوسی این بود که در نهایت این سیستم با وجود سیستم جنگ ها، اقتصاد و سیستم سیاسی بازی، بیشتر سربار بود تا کمک کننده. بله، معامله های پشت پرده بخش بزرگی از داستان دنیای Dune هستند، این یعنی من راضی به حذف این سیستم در نسخه ی نهایی نیستم. اما شاید بد نباشد راه هایی برای صرف کردن Intel به صورت خودکار وجود داشته باشد تا اینکه من مجبور باشم این منبع را به صورت دستی خرج مامورت های به خصوص کنم – یا آن را با چیزی معامله کنم تا هدر نرفته باشد.

ضمن اینکه این انقلاب ها بعضی اوقات برای خودم هم گران تمام می‌شد. با توجه به سقف پایینی که تعداد نیروهایتان دارند، اینکه ناگهان پایگاهی در آن طرف نقشه انقلاب کند – آن هم وقتی شما در این سمت نقشه درگیر یک جنگ هستید – خودش یک فاجعه ی به تمام معناست، حتی اگر چند مامور را برای کارهای ضد جاسوسی گذاشته باشید.

نیروهای شبه نظامی ای که در پایگاه ها گمارده باشید، تنها در برابر قدرت های رقیب مقاومت می‌کنند و وقتی پا به انقلابیون برسد از جایشان تکان هم نمی‌خورند. برای همین هم تعداد کم ابزارهایی که برای برخورد با اینجور اتفاقات در بازی گنجانده شده، می‌تواند اعصاب خرد کن باشد.

بررسی بازی Dune: Spice Wars: نتیجه گیری

در نهایت باید بگویم که در مجموع و تا به حال با بررسی بازی Dune: Spice Wars خیلی تحت تاثیرش قرار گرفته ام. بله، این بازی در حال حاضر احتیاج به ایجاد بالانس هایی در قسمت شروط پیروزی و مکانیک جاسوسی دارد، ضمن اینکه این بازی هم مانند هر بازی دیگری که در حالت Early Access باشد مشکلات خودش را دارد. با این حال، بازی Dune: Spice Wars یک بازی چند لایه، هوشمندانه و تقریبا بالانس از سبک RTS است که همراه خودش چند جناح قوی و متفاوت دارد و در همین وضعیت فعلی هم از برخی بازی های “نسخه نهایی” موجود در بازار کم مشکل تر است.

نقشه ی بازی عالی است و شما را مجبور می‌کند تصمیمات جالبی بگیرید تا بتوانید با محیط کشنده و ساکنین کشنده ترش کنار بیایید. اما جالب تر از همه ی اینها، این بازی می‌تواند برخی از پیچیده ترین سیستم ها را در خود جای دهد و در عین حال هم به هیچ عنوان گیج کننده نباشد.

اگر این تنها مقدمه ای برای ورود ما به دنیای خشن Arrakis است، من یکی که بی صبرانه منتظرم تا ببینم ماجراجویی ما در نهایت به کجا ختم خواهد شد و بعد از بررسی بازی Dune: Spice Wars می‌توانم بدون هیچ مشکلی بگویم که آن را به تمام طرفداران سبک بازی های استراتژی RTS پیشنهاد می‌دهم. اگر علاقه به خرید بازی Dune: Spice Wars را دارید، اکنون می‌توانید از سایت آرسان گیم این بازی جذاب را خریداری کنید

منبع: آرسان گیم