بررسی بازی Outriders

وقتی درباره ی توسعه دهندگان بازی Outriders یعنی کمپانی People Can Fly فکر می‌کنم، ناخودآگاه ذهنم سمت بازی Bulletstorm می‌رود. یک بازی اول شخص در سبک FPS که ده ها سال بعد بخاطر اسلحه های عجیب و فراتر از حدش در یادها باقی مانده، اسلحه هایی مثل آن مسلسل دریلی دیوانه وار که گلوله هایش را در میان زمین و هوا می‌شد کنترل کرد و می‌توانست با هر گلوله اش به چند نفر صدمه بزند. در انتهای بازی، پرتاب کردن چندین نفر به ارتفاع 10 متری و کوبیدنشان به یک بشکه ی انفجاری با یک اشاره، یکی از طبیعی ترین حرکات بازی بود.
برای همین تقریبا غیرقابل باور است که بخواهیم قبول کنیم بازی Outriders توسط همان برندی ساخته شده که Bulletstorm را ساخته بود، چون این بازی بیشتر شبیه همان تشبیهاتی است که کاراکتر Bulletstorm از یک بازی خسته کننده داشت و در طول بازی اش آنها را مسخره می‌کرد. این یک بازی در سبک Shooter Looter است که البته سطح پایینی هم دارد و به شدت تلاش می‌کند که شبیه Destiny و Gears of War باشد. ولی حقیقتش را بخواهید من ترجیح می‌دهم به هرکدام از بازی هایی که نام بردم برگردم تا اینکه وقت بیشتری را بر روی سیاره ی Enoch بگذرانم.
در 13 ساعت اولم با بازی Outriders، وقتی قسمت داستانی را تمام کرده و شروع به انجام قسمت های Expeditions کردم، هنوز منتظر بودم تا این بازی مرا تحت تاثیر قرار دهد. البته اینجا بود که نظرم نسبت به این بازی کمی بهتر شد، حالت Expeditions و ماموریت هایش واقعا بهترین تجربه ی این بازی را فراهم میاورند، ولی بازهم آنقدرها جذاب نیستند که باعث شوند به انجام این بازی عادت کنید.
ولی من مشکل بزرگتری با عناصر اصلی بازی Outriders دارم، عناصری که باعث پایین آمدن سطح این بازی شده اند. مکانیک های شلیک، Loot، طراحی مراحل و انتخاب تیم در بازی Outriders آنقدرها خوب نیستند. نتیجه اش هم این بازی بیشتر شبیه یک بازی Looter میان رده شده که با خیال راحت می‌توانید از رویش رد شوید. ولی اگر دلتان می‌خواهد یک بازی در این سبک تجربه کنید تا بدحالی و اتفاقاتی که در سال پیش گذشت را از خاطرتان پاک کند، پس شاید بتوان گفت این بازی مخصوص شماست.

خرید بازی Outriders

آغاز یک داستان بازی Outriders

البته حداقل وقتی که کار کند. در روزهای اول ارائه ی Outriders، سرورهای بازی با مشکلی روبرو بودند که بازیکنان را به داخل بازی راه نمی‌داد، حتی در حالت تک نفره، با اینکه شما می‌توانید کل بازی را به صورت تک نفره انجام دهید. من بیشتر روز شنبه را صرف تلاش و شکست برای ورود به دنیای بازی کردم و در نهایت هم به داخل منوی اصلی پرت می‌شدم، ولی یکشنبه اوضاع بهتری داشت. به نظرم دلیلی ندارد که فکر کنیم این مشکل در آینده رفع نخواهد شد، ولی این فکر هم دلیل نمی‌شود که یکی از مشکلات اصلی بازی را نادیده بگیریم، آنهم این است که این بازی در حالت تک نفره هم به اتصال تمام مدت به اینترنت نیاز دارد. واقعا امیدوارم که در آینده ی نزدیک توسعه دهندگان در کمپانی People Can Fly فکری به حال این مشکل کرده و بسته ی الحاقی ای شامل حالت آفلاین ارائه دهند، اگر این کار را به خاطر مشکلات سرور خودشان نمی‌کنند، حداقل به خاطر بازیکنان بکنند چون به عنوان یک بازیکن بعضی وقت ها واقعا نیاز دارم که بازی را متوقف کنم.
به عنوان یکی از طرفداران سبک FPS و Looter که ساعتها وقتش را در بازیهایی مثل Destiny و Borderlands صرف کرده، می‌توانم با اطمینان بگویم که ترجیحات و خواسته های من از یک بازی Shooter Looter دقیقا خلاف ترجیحات People Can Fly برای چنین بازی ای است – هرجا من راست می‌روم، این بازی به چپ می‌پیچد. هیچ چیز این نکته را بهتر از درخت مهارت های چهار کاراکتر بازی به نمایش نمی‌گذارد، درخت هایی طویل که اکثر اوقات افزایش قدرت هایی کوچک را در اختیارتان می‌گذارند – 5% افزایش قدرت در حملات از نزدیک، 8% افزایش اندازه ی خشاب و غیره، بدک نیست. این افزایش ها آنقدر شدید نیستند که باعث تغییر سبک بازی شما شوند، بلکه فقط آنقدر کمکتان می‌کنند که در سبکی که انتخاب کرده اید کمی راحت تر باشید، مثل علاقه ی من به بازی با Trickster با اسلحه های Shotgun. می‌توانم ببینم که اعداد با هر افزایش قدرت زیادتر می‌شوند و مطمئنم آن 10% افزایشی که در ابتدای مرحله گرفته بودم برای مبارزه با غول انتهایی آن کمکم خواهد کرد، ولی نتیجه ی این افزایش ها تاثیری در سبک بازی من ندارند.
این حقیقت درباره ی اسلحه های بازی Outriders هم صدق می‌کند، که شامل همان لیست قابل حدس اسلحه های تهاجمی، Shotgun ها، DMR ها، تک تیر انداز ها و LMG ها می‌شود. من بیشتر قسمت داستانی بازی را با دو یا سه مدل از یک اسلحه ی مشابه نوع Shotgun یا مسلسل سر کردم و هروقت یک اسلحه با جزئیات بهتر گیرم می‌آمد، قبلی را دور می‌انداختم.
در واقع برای استفاده از سیستم دست و دلباز دستکاری اسلحه های بازی Outriders مجبور شدم تا نیمه ی دوم قسمت داستانی اش صبر کنم تا اسلحه هایی به اندازه ی کافی کمیاب پیدا کرده و به بازی ادامه دهم. این یکی از جاهایی است که People Can Fly دست بازیکنان را باز گذاشته تا هرچقدر تخیلشان می‌کشد به دستکاری اسلحه ها پرداخته و تا جایی که دلشان می‌خواهد آنها را به سلیقه ی خودشان تغییر دهند. باز کردن هر اسلحه یا زره ای باعث می‌شود ارتقا ها و قطعاتی که روی آن نصب بوده به صورت خودکار ذخیره شود تا بعدا در آیتم دیگری که پیدا کرده اید قابل استفاده باشند- البته برای این کار باید مقداری پول درون بازی هم پرداخت کنید. تا جایی که من می‌دانم این قانون برای تمام اسلحه ها وجود دارد، حتی برای اسلحه های فوق پر قدرت Legendary، پس در نهایت تعداد زیادی قطعات افزایش قدرت در اختیار خواهید داشت، قطعاتی مثل بازسازی سپر یا افزایش صدمه ی گلوله های ضد زره.
این سیستم یک تغییر تقریبا زیاد نسبت به سیستم های ساخت و ساز آیتم در بقیه ی بازی های این سبک است، سیستم هایی که بازی های سبک Shooter Looter به آن معروفند. بدست آوردن جزئیات دلخواهتان روی اسلحه ی مورد علاقه تان در بازی Destiny می‌تواند ساعت ها یا روز ها طول بکشید – این را از روی تجربه ی شخصی می‌گویم – ولی در بازی Outriders چنین کاری فقط به چند کلیک نیاز دارد.

فروشگاه Mod بازی Outriders

فقط ای کاش لازم نبود برای رسیدن به این نقطه در بازی Outriders، انقدر صبر کنیم. قسمت بزرگ و اصلی بازی همان قسمت داستانی اش است، و من تقریبا تا انتهای بازی نتوانستم سیستم دستکاری اسلحه ها را به خوبی شناخته و به نحو احسنت از آن استفاده کنم. وقتی توانستید غول نهایی را شکست دهید کار جذاب دیگری باقی نمی‌ماند، مگر انجام چند ماموریت جانبی خسته کننده و انجام دوباره و دوباره ی مراحل Expeditions، که چیزی جز محل آزمایش انواع ترکیبات آیتم و مهارت های مختلف نیست. قابلیت انطباق و دستکاری اسلحه و زره در این سیستم بازی، به عنوان نوآورانه ترین قسمت آن شناخته می‌شود، ولی مشکل این سیستم این است که باعث می‌شود شخصیت آیتم ها را از آنها می‌گیرد. دیگر اهمیتی ندارد اسلحه ای که الان دستم رسیده چه قابلیت هایی دارد، چون من Mod های مورد علاقه ام را از ساعت ها پیش مشخص کرده ام و با نصب آنها روی بدنه ی این اسلحه ی جدید به کل آن را تغییر خواهم داد.
این دقیقا همان اتفاقی است که برای اولین اسلحه ی Legendary ای که بدست آوردم افتاد، Thunderbird، یک مسلسل با شکل و شمایلی عجیب و خشن که از استخوان موجودات فضایی ساخته شده. آخرین قابلیت این اسلحه این است که یک رعد و برق عظیم را از آسمان به زمین می‌فرستد، انگار خود خدای رعد و برق – Thor – آن را احضار کرده باشد. این اسلحه بعد از خروارها اسلحه ی معمولی که بدست آورده بودم، یک آیتم ویژه بود، به طوری که به سرعت تبدیل به اسلحه ی مورد علاقه ام شد. ظاهر و قدرت های آن هم کاملا متمایز بود. ولی چند ساعت بعد وقتی متوجه شدم در برابر اسلحه های معمولی جدیدی که بدست می‌آوردم ضعیفتر است مایوس شدم، در نهایت هم آن را Dismantle کردم تا از قطعاتش استفاده کنم.
مسلما آن قابلیت آخر Thunderbird را در بهترین مسلسلی که داشتم گذاشتم، ولی چیزی در این انتقال از دست رفت. کباب کردن این موجودات فضایی با رعد و برق، وقتی رعد و برق از یک اسلحه ی فلزی معمولی بیرون بیاید، لذتش را از دست می‌دهد. با اینکه بازی Outriders حول این آزادی در دستکاری آیتم ها ساخته شده، ولی این آزادی برای من آن حس بدست آوردن آیتمی نایاب و قدرتمند را نابود کرد. تازه، قابلیت بیرون کشیدن بهترین توانایی های یک آیتم باعث شده بدست آوردن این نوع آیتم ها آنقدرها هم خوشحال کننده نباشد. شرمنده Thunderbird، تو به اندازه ای که فکرش را می‌کردم خاص نبودی، حالا من 80 تا مسلسل معمولی با قابلیت های تو دارم.

بمان و بجنگ

ولی پسر من واقعا عاشق طراحی ظاهری اسلحه های Legendary بازی Outriders ام. به هر نحوی شده سعی می‌کنم هربار از زاویه هایی جدید انها را دیده و طراحی پر از جزئیاتشان را تحسین کنم. البته در نهایت متوجه شدم که دلیل این کارم این است که به ندرت می‌توانم اسلحه هایم را ببینم.
من بازی های سوم شخص را دوست دارم، ولی بازی Outriders از این زاویه ی دید باز به نفع خودش بهره نمی‌برد.
یک بازی Shooter Looter که شما به ندرت بتوانید اسلحه ی خود را – که برای بدست آوردنش تلاش کرده اید – ببینید، کمی با ذات خود مشکل دارد. دوربین بازی حول مرکز صفحه ی نمایشگر متمرکز است، برای همین نمی‌توانم حول کاراکترم چرخی زده و نتیجه ی زحماتم را تحسین کنم. پشت زره عظیم کاراکترم در تمام اوقات بیشتر مساحت صفحه نمایشگرم را به خود اختصاص داده و من نهایتا با تلاش زیاد می‌توانم گوشه ای از اسلحه ام را ببینم. البته این چیز جدیدی نیست. بازی های FPS که حول Loot هستند، رابطه ای نزدیک را بین بازیکن و اسلحه برقرار می‌کنند. به طوری که با عوض کردن اسلحه حس می‌کنید کاراکترتان را عوض کرده اید – کاراکتری با صورت خودش و معایب و مزایای خاص خود. ولی در برابر این مکانیک ها که به خوبی در Destiny 2 و Borderlands مشهود هستند، تغییرات کاراکترم در Outriders کند و یکنواخت به نظر می‌آیند.
جدا از شوخی، برای بازی ای که داستانش مبارزه کردن با قدرت هایی خداگونه است، اصلا نمی‌فهمم چرا Outriders انقدر به زمین چسبیده. هر مبارزه ای مانند قبلی شامل مجموعه ای از پناه گرفتن ها پشت موانعی تا ارتفاع کمر است که انگار مستقیما از بازی های قدیمی دوره ی Xbox 360 آمده اند – مانند Gears of War (سری بازی هایی که People Can Fly مدت زیادی را صرفش کرد)، حتی همین که همه ی کاراکتر ها هم با تاکید تمام سعی می‌کنند به زمین چسبیده بمانند هم شبیه هم است، شاید اگر قابلیت یک پرش مناسب برای Trickster با آن قابلیت Teleportation اش در نظر گرفته می‌شد، یا برای Pyromancer با آن گلوله ی آتشینش بد نمی‌شد.
مشکل چسبیده بودن به زمین کارکترها برای خود بازی هم مشکل آفرین است. بجز چند تا از غول های بازی که مبارزه ی جذابی دارند، تمام مراحل شامل محیط هایی محسور شده هستند که بعد از مبارزه راه شما به محیط بعدی باز می‌شود . گاهی هم آن وسط ها کسی برایتان رو موج های رادیویی چیزی را توضیح می‌دهد. چنین چیزی خیلی مایوس کننده است، چون به طور معمول محیط هایی که خارج از منطقه ی قابل حرکت شما هستند معمولا به زیبایی تمام طراحی شده اند.
من که هروقت شهری عظیم، بیابانی بی پایان، یا یک غول عظیم الجثه ی فضایی حیطه ی دید افقی ام را می‌گرفت از آن عکس می‌گرفتم. سایز تاثیر گذار و عظیم محیط اطراف باعث می‌شود حس کنید مبارزات شما و محیطهایشان بیشتر شبیه مبارزات سربازهای اسباب بازی هستند. اصلا یادم نمی‌آید چند هزار بار مجبور شدم جمله ی Hold E To Clear the Way را بخوانم و با نگه داشتن دکمه E یک تپه از سنگ را جا به جا کنم، یا با دربی مواجه شوم که تا قبل از کشته شدن همه ی دشمنان باز نمی‌شد. اینها الگوهایی هستند که برای 12 ساعت ادامه خواهند داشت.

خرید بازی Outriders

همچنین تمرکز زیادی هم روی توانایی های جادویی خاص هر کلاس در بازی Outriders وجود دارد. من به عنوان کاراکتر اصلی ام Trickster را انتخاب کردم که فقط با کشتن دشمنانش می‌تواند جان و Shield خودش را بازسازی کند. اولین توانایی تهاجمی ای که بازی را با آن شروع می‌کنید، که Temporal Blade نام دارد – که بیشتر به صاعقه ای شباهت دارد که تا استخوان دشمنان نفوذ کرده و بعد منفجر می‌شود – عملکردی بهتر از دو توانایی دیگری که بعدها در بازی برایم باز شد داشت، برای همین در کل طول بازی من به همان توانایی ابتدایی بسنده کردم.
چنین چیزی از نظر من بد نیست چون هیچوقت از اینکه کاری بکنم که یکی از دشمنانم زیر و رو شود بدم نیامده است، ولی بعد از مدتی از شیوه ی عملکرد این قدرتها خسته شدم. چرخه ی سیستم مبارزات بازی Outriders شبیه به DOOM 2016 است که چیزی شبیه شلیک/کشتن از نزدیک/استفاده از اره برقی بود، ولی کاراکتر Outriders من در برابر حرکات نرم Doomguy کند و خواب آلود به نظر میاید. توانایی های کاراکترهای بازی Outriders معمولا چند لحظه ای برای عملکردشان زمان لازم دارند و در این لحظات شما را در جایتان میخکوب نگه می‌دارند. سیستم پناه گرفتن پشت موانع هم یکی از منابع خسته کنندگی است. معمولا مجبور بودم دو یا سه بار روی دکمه ی Space کیبوردم بکوبم تا بلاخره کاراکترم حاضر به اطاعت دستوراتم شود و در تمام مدتی که فکر می‌کرد از من بهتر می‌فهمد مشغول بلعیدن تیر دشمنان با صورتش بود. با وجود اینکه کلاسی که انتخاب کرده بودم هم یکی از پر تحرکت ترین کلاس های بازی بود، بازهم باید اعتراف کنم که حرکات و مانورها نقاط قوت این بازی نیستند.
هوش مصنوعی هیچوقت شما را رها نکرده و چشم از شما برنمی‌دارد. اگر ذره ای از پوستتان از کنار مانعی که پشتش پناه گرفته اید بیرون زده باشد هم می‌توانید مطمئن باشید که به زودی همان تکه را گلوله باران خواهد کرد. مبارزات با کاراکتر Tehcnomancer که با هربار صدمه زدن به دشمنان جانش پر می‌شود ساده تر هستند، ولی Trickster بیشتر روی درجا ایستادن برای انجام توانایی هایش تکیه دارد – چیزی که وقتی غول های بازی پا به میدان می‌گذارند کار را برایتان سخت تر می‌کند. اینجاست که سطح سختی قابل تنظیم به کار میاید. بله، سختی بازی در هر لحظه ی از طریق منوی اصلی قابل تنظیم است، گرچه سطوح سختی پایین تر به معنی شانس کمتر برای بدست آوردن آیتم های خوب است. سطح سختی تا سطح 15 می‌رود، ولی من بیشتر وقتم را بین سطح های 3 تا 5 گذراندم، سطوحی که از نظر استاندارد خود بازی بین Normal تا Hard هستند.
بدون شک روش انجام صحیح این بازی Co-Op است. به محض ورود یک یا دوتا از هم تیمی هایم به زمین مبارزه، تمام مبارزات بالانس تر می‌شدند – چون توجه هوش مصنوعی را به خود جلب می‌کردند، ضمن اینکه اوضاع وقتی یکی از هم تیمی هایتان در کلاس Technomancer با توانایی های شفابخشی باشد بهتر هم می‌شود. فقط ای کاش سیستم یارکشی بازی انقدر بد نبود. در حال حاضر هیچ راهی برای یارکشی در یک Expedition خاص وجود ندارد، پس بهترین کاری که می‌توانید بکنید این است که با چند نفر از دوستانتان وارد مرحله ای که دلتان می‌خواهد انجامش دهید شوید، یا اگر مثل من دوستی ندارید به صورت تنهایی وارد یارکشی یا Matchmaking شده و دعا کنید تیمی که در آن خواهید افتاد همان جایی بروند که شما می‌خواهید. همچنین می‌توانید منتظر بمانید تا کسی توسط سیستم یارکشی به شما ملحق شود، ولی این اتفاق حتی یک بار هم برایم رخ نداد – با اینکه Party خودم را باز گذاشته بودم.
البته اگر هم موفق شدید برایتان در دعا می‌کنم بتوانید با آنها ارتباط برقرار کنید، چون اینجا خبری از یارکشی بر اساس منطقه ی جغرافیایی یا حداقل قابلیت نوشتاری با یک زبان مشترک وجود ندارد و People Can Fly هم نقشه ای برای عرضه ی هیچکدام از اینها ندارد.

سخن آخر

کمپانی People Can Fly در تمام مدت تبلیغات بازی Outriders به وضوح تاکید داشت که این یک بازی سرویسی نیست – به این معنی که برای آن هیچ گونه نقشه یا زمان بندی ای برای ارائه ی بسته های الحاقی در آینده وجود ندارد. چیزی که وجود دارد خود بازی است. اگر این را نمی‌دانستم وقتی قسمت داستانی را تمام می‌کردم خیلی برایم سوپرایز کننده بود، چون کل تجربه ی این بازی حس کم بودن را به من القا می‌کند. داستان بازی حول کاراکتر شما می‌چرخد، یکی از آخرین Outrider ها – که در حقیقت سربازان کارآمد و کارکشته هستند – شما به سفری رفته اید تا دنیای جدید بشریت، سیاره ی Enoch را دیده و از یک کشتی قدیمی مواد اولیه به سیاره بیاورید. در همان ابتدای بازی برای کاراکترتان اتفاقی می‌افتد که در بازی Outriders نامش Altered است، چیزی شبیه همان قدرت های Light در بازی Destiny ولی با نامی دیگر. می‌توانم همینطور به گفتن داستن ادامه بدهم ولی بجز چند انیمیشن جالب که به لطف مشکلات صوتی بازی از سرگرم کنندگی آنها کاسته شده، داستان بازی داستانی خسته کننده است که به نظر می‌رسد صرفا برای این ساخته شده تا نوعی انگیزه برای بازیکن برای تمام کردن بازی باشد.
و بعد بازی را تمام می‌کنید و متوجه می‌شوید که چقدر کم بوده، آنقدر که برایتان عجیب خواهد بود. من بیشتر وقت آخر هفته ام را در Expedition ها سپری کردم، ماموریت هایی که مجموعا 15 تا هستند و می‌توانند سخت تر و سخت تر شوند – هرچه آنها را بازی کنید سطوح سختی جدیدی را برایتان باز می‌کنند. کیفیت آیتم هایی که از این ماموریت ها بدست می‌آورید هم بر اساس سرعتی که مامورت را تمام می‌کنید بالا می‌رود، ولی اگر حتی یک بار تمام تیم شما کشته شوند باید کل ماموریت را از اول شروع کنید.
یک مد سرگرم کننده که می‌توانید چند ساعتی از زمانتان را با دوستانتان در آن مشغول باشید، چیزی شبیه به حالت چند نفره و سرگرم کننده ی Mass Effect 3. این تنها راهی است که آن را برای بازی کردن Expedition ها پیشنهاد می‌کنم، مگر اینکه قابلیت ها و آیتم هایتان را حول شفابخشی به خودتان چیده باشید. با این حال، تنها پیشروی این قسمت این است که دلتان بخواهد حالت های سخت تر از ماموریت های یکسان را باز کنید و من آنقدرها مجذوب سیستم کند مبارزاتی بازی Outriders نیستم که بخواهم تا آن حد ادامه اش بدهم.
به نظرم باید اعتراف کنم که کار من در بازی Outriders تمام است. به نظرم افرادی که عاشق دستکاری و شخصی سازی آیتم ها هستند یا دوست دارند با ذره ذره قدرتمند تر کردن کاراکترشان محاسبه کنند که بعد از مثلا چند پله می‌توانند این مقدار صدمه بزنند، با این بازی اوقات خوشی را خواهند داشت. البته اگر سیستم های پایه ای بازی بهتر بودند من هم بدم نمی‌آمد این کارها را تجربه کنم. ولی به نظرم این بازی ای است که بر اساس چیزی که دوست دارید می‌تواند خسته کننده یا سرگرم کننده باشد.
علاقه‌مندان می‌توانند برای خرید بازی Outriders از سایت آرسان گیم آن را تهیه کنند، همچنین ریجن ها و انواع مختلف اورجینال بازی Outriders وجود دارد که با بهترین قیمت ممکن می‌توانید خرید کنید.
منبع: آرسان گیم